________________
੫੮ , ਪੰਚ ਤੰਤ ਬੋਲਿਆ ਕੁਝ ਡਰ ਨਹੀਂ ਪਰ ਉਪਾਇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਓਹ ਮਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਇਸ ਪਰ ਕਿਹਾ ਹੈ:ਦੋਹਰਾ ॥ ਜਿਮਿ ਉਪਾਇ ਤੋਂ ਸਭੂ ਬਧ ਤਿਮਨ ਹੋਭ ਅਸਿਧਰ । * ਜਾਨਨਹਾਰ ਉਪਾਇ ਲਘੁ ਨਹਿ ਪਾਵਤ ਤ੍ਰਿਸਕਾਰ॥ ੩ ੩॥ ਰਿਸ਼ਟ ਪੁਸਟ ਬਗਲਾ ਭਯੋ ਬਹੁ ਮਤਸਨ ਕੋ ਖਾਇ।. ਸਮਯ ਪਾਇ ਕਟਕ ਗਹਾ ਲੀਨੀ ਗੀਵ ਤੁੜਾਇ ॥੨੩੪॥ ਕਾਂ ਅਤੇ ਕਾਉਣੀ ਬੋਲੇ ਇਹ ਬਾਤ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਹੈ ਗਿਦੜ ਬੋਲਆਂ ਸੁਣੋ ੭ ਕਥਾ ਇਕ ਬਨ ਵਿਖੇ ਬੜਾ ਭਾਰੀ ਸਰੋਵਰ ਸੀ ਉੱਥੇ ♥ ਇਕ ਬੁੱਢਾ ਬਗਲਾ ਜੋ ਮੱਛੀਆਂ ਦੇ ਮਾਰਨ ਤੋਂ ਅਸਮਰਥ ਸੀ, ਤਲਾ ਦੇ ਕੰਢੇ ਤੇ ਆਕੇ ਰੋਕ ਲਗਾ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ ਕੁਲੀਕ ( ਜਲ ਮੁਰਗ ) ਆ ਕੇ ਬੋਲਿਆ ਹੈ ਮਾਮੇ ! ਅੱਜ ਤੂੰ ਭੋਜਨ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਰੋਂਦਾ ਹੈ ਬਗਲਾ ਬੋਲਿਆ ਤੂੰ ਸਚ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਵੈਰਾਗ ਉਪਜਿਆ ਹੈ ਦੇਖ ਤਾਂ ਸਹੀ ਜੋ ਮੈਂ ਨਜ਼ੀਕ ਆਏ ਮੱਛੀ ਨੂੰ ਬੀ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦਾ ਓਹ ਬੋਲਿਆ ਕਿਸ ਲਈ ਵੈਰਾਗ ਹੋਯਾ ਹੈ ਬਗਲਾ ਬੋਲਿਆ ਮੈਂ ਇਥੇ ਹੀ ਜੰਮਿਆ ਅਤੇ ਪਲਆ ਹਾਂ ਹੁਣ ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਜੋ ਬਾਰਾਂ ਬਰਸਾਂ ਦੀ ਔੜ ਲਗੇਗੀ ਲੀਕ ਬੋਲਿਆ ਕਿਸ ਪਾਸੋਂ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਬਗਲਾ ਬੋਲਿਆ,ਜੋਤਸੀ ਪਾਸੋਂ ਸੁਨਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜਦ ਛਨਿਛਰ ਰੋਹਿਣੀ ਦੇ ਰਥ ਨੂੰ ਲੰਘਕੇ ਮੰਗਲ ਅਥਵਾ ਸ਼ੁਕਰ ਦੇ ਪਾਸ ਜਾਏ ਤਦ ਮੀਹ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ, ਸੋ ਹੁਣ ਇਹ ਬਾਤ ਹੋਈ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਵਰਖਾ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਵਿਰਾਹ ਮਿਹਰ ਨਾਮੀ ਸਿਧਾਂਤ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ। ਯਥਾ-- . ਦੋਹਰਾ॥ ਰੋਹਿਨਿ ਰਬ ਕੋ ਅਰਕ ਸੂਤ ਜਬ ਭੇਦਤ ਹੈ ਜਾਇ ॥ ਵਰਖ ਦਾਦਸ ਲਗ ਤਬੀ ਮੇਘਨ ਬਰਸਤ ਆਇ੨੩੫ll ਸ਼ਕਟ ਰੋਹਿਣੀ ਕੇ ਬਿਖੇ ਯਦਿ ਛਨਿਛਰ ਜਾਤ ॥ ਭਸਮ ਅਸਥਿਤ ਭੂਮਿਤ ਕਪਲਿਕ ਬ੍ਰਤ ਪਤ ॥੨੩੪॥ ਯਥਾ-ਚੌਪਈ ॥ ਸਨੀ ਚੰਦੁ ਮੰਗਲ ਇਹ ਤੀਨ। ਰਥ ਰੋਹਿਣਿ ਮੈਂ ਧਸੇ ਬੀਨ ॥ ਸਰਬ ਲੋਕ ਤਬ ਹੋਵਤ ਨਾਲ । ਮਤੇ ਰਾਖੋ ਵਰਖਾ ਕੀ ਆਸ ॥ ੨੩ ॥ ਹੋਹਿਣਿ ਰਥ ਮੇਂ ਜੇਕਰ ਚੰਦ || ਖੈਠ ਜਾਇ Original : Punjabi Sahit Academy Daglized by: Panjab Digital Library
