________________
ਪਹਿਲਾ ਤੰਤ ਤਬ ਮਾਚੇ ਦੰਦ ਭੂਖ ਯੁਕਤ ਨਰ ਨਿਜ ਸੁਤ ਖਾਤ ॥ ਦੇਸ ਛਾਡ ਨਰ ਇਤ ਉਤ ਜਾਤ॥ ੨੮॥ ਏਹ ਤਲਾ ਤਾਂ ਥੋੜੇ ਜਲਵਾਲਾਹੈਇਸਲਈ ਜਲਦੀ ਸੁਕ ਜਾਏਗਾ ਇਸਦੇ ਸੁਕਿਆਂ ਜਿਦੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਵਡਾ ਹੋਯਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਖੇਡਦਾ ਰਿਹਾਂ ਹਾਂ ਓਹ ਸਾਰੇ ਮਰ ਜਾਨਗੇ ਸੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਯੋਗ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕੀਕੂ ਸਹਾਂਗਾ, ਇਸਲਈ ਮੈਨੂੰ ਵੇਰਾਗ ਹੋਯਾ ਹੈ।ਜੇਹੜੇਛੋਟਿਆਂਤਲਾਵਾਂ ਦੇ ਜੀਵ ਹਨ ਓਹ ਤਾਂ ਵੱਡਿਆਂ ਸਰੋਵਰਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਤੁਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਪਰ ਇਸ ਸਰੋਵਰ ਦੇ ਜੀਵ ਬੇਚਿੰਤ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਰੋਂਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬੀਜ ਨਾਸ ਹੋ ਜਾਏਗਾ।ਬਗਲੇ ਦੀ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਣਕੇ ਉਸਨੇ ਓਹ ਸਾਰਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਸਾਰਿਆਂ ਜਲ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਸੁਨਾਯਾ ਅਤੇ ਓਹ ਸਾਰੇ ਛੋਟੇ ਵੱਡੇ ਮੱਛ ਡਰ ਗਏ ਅਰ ਬਗਲੇ ਪਾਸ ਆਕੇ ਪੁਛਨ ਲਗੇ ਮਾਮੇ ਸਾਡੇ ਬਚਾ ਦਾ ਕੋਈ ਹੀਲਾ ਕੈ ਯਾ ਨਹੀਂ ? ਬਗਲਾ ਬੋਲਿਆ ਇਸ ਭਲਾ ਤੋਂ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਸਰੋਵਰ ਕਮਲਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਯਾ ਹੈ ਜੋ ਚਵੀ ਬਰਸਾਂ ਦੀ ਔੜ ਨਾਲ ਬੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਜੋ ਮੇਰੀ ਪਿਠ ਤੇ ਚੜੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਉਥੇ ੫੪ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਉਸਦੀ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਨਕੇ ਸਾਰੇ ਜਲ ਜੀਵਾਂ ਨੇ ਕੋਈ ਚਾਚਾ ਕੋਈ ਬਾਬਾ ਕੋਈ ਮਾਮਾ ਅਤੇ ਕੋਈ ਭਾਈ ਕਹਿਕੇ ਉਸਨੂੰ ਘੇਰ ਲਿਆ ਕੋਈ ਆਖੇ ਪਹਿਲੇ ਮੈਨੂੰ ਲੈਚਲ ਦੂਜਾ ਆਖੇ ਮੈਨੂੰ ਤਦ ਓਹ ਬਗਲਾ ਵਾਰੋ ਵਾਰੀ ਇਕ ਇਕ ਨੂੰ ਲੈਜਾਕੇ ਉਸ ਤਲਾ ਦੇ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਇਕ ਸਿਲਾ ਉਤੇ ਪਛਾੜ ਕੇ ਖਾ ਲਵੇ ਅਤੇ ਝੂਠੀ ਮੂਠੀ ਬਾਕੀ ਦਿਆਂ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦੇ ਵੱਡੇ । ਇਕ ਦਿਨ ਕੁਲੀਰਕ ਬੋਲਿਆ ਭਈ ਪਹਿਲੋ ਪਹਿਲ ਤੇਰੀ ਮਿਤਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਈ ਸੀ ਬੜਾ ਅਫਸੋਸ ਹੈ ਜੋ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਛਡਕੇ ਹੋਰਨਾਂ ਨੂੰ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਜ ਮੈਨੂੰ ਲੈਜ਼ਲ ਬਗਲੇ ਨੇ ਸੋਚਿਆਂ ਮੁੱਛਾਂ ਨੂੰ ਖਾਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅਰੁਚਿ ਹੋਗਈ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਅਜ ਇਸੇ ਨੂੰ ਮਾਰਕੇ ਅਨੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਬਗਲੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪਿਠ ਤੇ ਚਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸੇ ਜਗਾ ਨੂੰ ਭੁਰਪਿਆ ਕੁਲਾਰਕ ਨੇ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਮੱਛੀਆਂ ਦੀਆਂ ਹਡੀਆਂ ਦੇਖਕੇ ਪੁਛਿਆ ਹੈ ਮਾਮੇਂ ! ਕਿਤਨੀਕੁ ਦੂਰ ਓਹ ਤਲਾ ਹੈ?ਤਦ ਉਸ ਮੰਦ ਬੁਧਿ ਵਾਲੇ ਬਗਲੇ ਨੇ ਇਹ ਜਾਣਕੇ ਜੋ ਇਹ Original with: Punjabi Sahit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
