________________
ਪਹਿਲਾਂ ਕੁੰਭ ਨੂੰ ਸੁਨਾਯਾ ਨਾਰਾਇਨ ਨੇ ਬਿਚਾਰਿਆ ਜੋ ਗਰੁੜ ਦਾ ਕ੍ਰੋਧ ਠੀਕ ਹੈ ਇਸਲਈ ਮੈਂ ਆਪ ਜਾਕੇ ਗਰੁੜ ਨੂੰ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂ ਜੋ ਇਸ ਪਰ ਕਿਹਾ ਹੈਦੋਹਰਾ ॥ ਸਮਰਥ ਅਰ ਕੁਲਵਾਨ ਨ ਹੋਇ ਭਗਤ ਯੂਤ ਜੋਨ ਕੋ ਪਾਲੇ ਪੁਤੁ ਵਤ ਚਾਹਤ ਜੋ ਸੁਖ ਭਿੰਨ ॥ ੩੯੪ ॥ ਨਿਪਤਿ ਹੋਇ ਸੰਤੁਸਟ ਜਬ ਦਾਸਨ ਕੋ ਧਨ ਦੇਤ ॥ . ਦਾਸ ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਸਨਮਾਨ ਸੇ ਪਾਨ ਭਜੇ ਮਧ ਖੇਤ ੩੬੫॥ ਇਹ ਬਾਤ ਸੋਚਕੇ ਨਾਰਾਇਨ ਰੁਮ ਰੋ ਬਿਖੇ ਗਰੁੜ ਪਾਸ ਗਏ, ਅਰ ਗਰੁੜ ਨਾਰਾਇਨ ਦੇ ਅਗੇ ਹਥ ਜੋੜ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰ ਲੱਜਾ ਦੇ ਮਾਰੇ ਨੇ ਵਾਂ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਬੋਲਿਆ ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ ! ਆਪਦੇ ਆਸਰੇ ਇਸ ਮੱਤੇ ਹੋਏ ਸਮੁਦ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸੇਵਕ ਦੇ ਅੰਡੇ ਖੋਹ ਕੇ ਮੇਰਾ ਨਿਰਾਦਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਆਪ ਤੋਂ ਡਰਦਿਆਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਝੋਲਿਆਂ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਸੁਕਾ ਦੇਂਦਾ ਕਿਉਂ ਜੋ ਸਾਮੀ ਦੇ ਪ੍ਰਤਾਪ ਕਰਕੇ ਕੁਤਾ ਬੀ ਮਾਰਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ। ਕਿਹਾ ਹੈਦੋਹਰਾ ॥ ਜਾਂ ਕਰ ਪ੍ਰਭੁ ਕੋ ਦੁੱਖ ਹੈ ਅਰ ਲੱਜਾ ਹੁਇ ਆਪ } ਉੱਤਮ ਸੇਵਕ ਨਾ ਕਰੇ ਐਸੋ ਕਰਮ ਕ੫ ੩੯੬॥ ਨਾਰਾਇਨ ਬੋਲੇ ਹੇ ਗਰੁੜ ਇਹ ਬਾਤ ਸਚ ਹੈ ॥ ਕਿਉਂ ਜੋ ਕਿਹਾ ਹੈਦੋਹਰਾ ॥ ਲਾਜ ਦੰਡ ਤ੍ਰਿਸਕਾਰ ਜੋ ਹੋਭ ਸੇਵਕਨ ਕੋਰ । ਸੋ ਸਬ ਪ੍ਰਭੁ ਕੋ ਜਾਨ ਲੇ ਯਾ ਮੇਂ ਨਹਿ ਕੁਛ ਫੇਰ ॥੩੬ | ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਗੁਰੁ ! ਆ, ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਬਲ, ਜੋ ਸਮੁੰਦ ਕੋਲੋਂ ਅੰਡੇ ਲੈਕੇ ਟਟੀਰੇ ਨੂੰ ਦਿਵਾ ਦੇਈਏ, ਤੇ ਫੇਰ ਅਮਰਾ ਪੁਰੀ ਨੂੰ ਜਾਈਏ ਤਦ ਭਗਵਾਨ ਨੇ ਜਾਕੇ ਅਗਨਿ ਬਾਨ ਜੋੜਿਆ ਅਤੇ ਸਮੁੰਦ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜੇ ਤੂੰ ਭਲਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈਂ ਤਾਂ ਟਟੀਰੇ ਦੇ ਅੰਡੇ ਦੇਦੇ,ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸੁਕਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਨ ਸਮੁੰਦੁ ਨੇ ਅੰਡੇ ਦੇ ਦਿਤੇ ਅਰ ਟਟੀਰੇ ਨੇ ਕੇ ਆਪਣੀ ਟਟੀਰੀ ਨੂੰ ਦੇਕੇ ਪਸੰਨ ਕੀਤਾ | ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਆਖਿਆ ਸੀਦੋਹਰਾ ॥ ਬਿਨ ਜਾਨੇ ਬਲ ਸਭੁ ਕਾ ਜੋ ਨਰ ਕਰਤਾ ਵੈਰ । ਰਿਟਿਭ ਸੇ ਸਾਮੰਦ ਵੇਤ ਨਹਿ ਪਾਵਤ ਸੋ ਖੈਰ ॥ ੩੬੮॥ Original with: Punjabi Sahit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
