ਦਿਸਹੱਦਾ
ਚੌਥੇ ਪਹਿਰ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਵਿਹੜੇ ਪੈਰ ਪਾਇਆ ਤਾਂ ਬਿਰਧ ਮਾਤਾ ਹੈਰਾਨ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ। ਧੜਕਦੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਉਸ ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਮੂੰਹ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮਿਆ, ਪਿਆਰ ਦਿੱਤਾ, "ਬੇਟਾ, ਸੁੱਖ ਤਾਂ ਹੈ। ਚੌਥੇ ਗਿਆ ਅੱਜ ਮੁੜ ਵੀ ਆਇਆ। ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਖਿਆਲ ਸੀ ਅਜੇ ਪੰਜ ਸੱਤ ਦਿਨ ਹੋਰ ਲੱਗ ਜਾਣਗੇ।"
ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਾਲਾ ਥੈਲਾ ਮੰਜੇ ਤੇ ਰੱਖ ਸਿਰੋਂ ਪੱਗ ਲਾਹੁੰਦਿਆਂ ਆਖਿਆ, "ਹਾਂ ਮਾਂ, ਸਭ ਸੁੱਖ ਏ। ਸਭੁ ਥਾਂ ਰਾਜੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੇ।"
ਮਾਤਾ ਨੇ ਚਾਹ ਲਈ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਤੇ ਪਤੀਲੀ ਰੱਖੀ ਤੇ ਕੱਲੇ ਕੱਲੇ ਸਭ ਦੀ ਸੁੱਖ - ਸਾਂਦ ਪੁੱਛੀ। ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲਦਿਆਂ ਮਸ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੁਨੇਹੇ ਦਿੱਤੇ।
"ਪੁੱਤਰ, ਤੂੰ ਦੋ ਰਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਸਭ ਨੂੰ ਮਿਲ ਆਇਆ?" ਮਾਂ ਨੇ ਸ਼ੰਕਾ ਜਿਹੀ ਕੀਤੀ।
ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮਾਂ, ਖਿੱਚ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਕਰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਤੇਰੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਦਿਲ ਕਿਹੜਾ ਲਗਦਾ ਏ। ਘੜੀ ਕਿਤੇ, ਪਲ ਕਿਤੇ ਚਾਹ ਕਿਤੇ, ਰੋਟੀ ਕਿਤੇ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਤੇਰੇ ਕੋਲ।"
ਮਾਂ ਨੇ ਚਾਹ ਦਾ ਗਲਾਸ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ, "ਪੁੱਤ, ਜਿਸ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਸੀ?"
"ਉਹ ਹਾਂ, ਮਾਂ ਗੁੱਸਾ ਨਾ ਕਰੀਂ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ।"
"ਕਿਉਂ? ਕੁੜੀ ਵੇਖੀ?"
"ਹਾਂ, ਮਾਂ"
"ਕੋਈ ਕਜ ਏ ਕੁੜੀ ਵਿੱਚ?
ਨਹੀਂ ਮਾਂ, ਨਹੀਂ। ਕੁੜੀ ਤਾਂ ਸੁੰਦਰ ਏ। ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਏ, ਪਰ
"ਪਰ ਕੀ?" ਪਰ ਮਾਂ, ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬਹੁਤ ਉੱਚੀਆਂ ਨੇ ਤੇ ਸਾਡਾ ਕੰਮ ਕੁਝ
