ਕਿ ਬਾਜ਼ ਆਯਦ ਪਸ਼ੇਮਾਨੀ
ਮੁਗ਼ਲ ਦਰਬਾਰ ਦਾ ਤਾਰਾ ,ਸੀ ਆਕਲ ਖਾਂ, ਬੜਾ ਮਾਨੀ ਤੇ ਔਰੰਥ ਜ਼ੇਬ ਦੀ , ਉਸ ਤੇ ਸੀ ਡਾਢੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਉਦੋਂ ਜੇ ਬੁਨਿਸਾ ਸੀ ਰਾਜ ਪਤੂੰ ਰੂਪ ਦੀ ਰਾਨੀ ਬੜੇ ਸ਼ਾਇਰ, ਝੜੀ ਫਾਜ਼ਿਲ,ਬੜੀ ਖੁਸ਼ਦਿਲ, ਬੜੀ ਦਾਨੀ ਕਵੀ ਆਕਲ ਸੀ ਘਲਦਾ ਰੋਜ਼ ਲਿਖ ਲਿਖ ਸ਼ੇਅਰ ਲਾਸਾਨੀ ਸ਼ਾਹਢਾ ਦੇ ਚੁਪ ਰਹੇ ਅਗੇ, ਵਧੇ ਆਕਲ ਦੀ ਨਾਦਾਨੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਬੈਠ ਕੇ, ਲਿਵ ਲਾ, ਪਕੜ ਕਾਗਜ਼ ਅਤੇ ਕਾਨੀ ਲਖੇ ਕਵਿਤਾ, ਭਲਾ ਸਧ ਬੁਧ, ਕਰੇ ਅਪਨਾ ਲਹੁ ਪਾਨੀ ਨ ਅੱਗ ਵਰ ਜਵਾਬ ਆਵੇ,ਜੇ ਨਾ ਓਹ ਦਿਲ ਜਾਨੀ fਬਿਅਕਲਾ ਵਾਂਗ ਆਕਲ ਦੀ ਵਧੇ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ sੜਕ ਕੇ ਜੋਬ ਵਿਚ ਉਸ ਨੌਕਰੀ ਛੱਡਣ ਦੀ ਦਿਲ ਠਾਨੀ ਤੇ ਫ਼ੌਰਨ ਨੂੰ ਲਿਖ ਕੇ ਅਸਤੀਫ ਜਾ ਕੇ ਪੇ-ਸੁਲਤਾਨ ਰੁਕੀ ਰੋਜ਼ੀ, ਨ ਰੁਕਿਆ ਖ਼ਰਚ, ਲੱਗੀ ਹੋਣ ਹੈਰਾਨੀ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਕਰਜ਼ ਚੜਦਾ ਵੇਖ ਆਈ ਯਾਦ ਪੜ-ਨਾਨੀ ਲਿਖੀ ਅਰਜ਼ੀ ਨਜ਼ਮ ਵਿਚ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਵਲ ਕਰ ਸਨਾਖਾਨੀ ਸਰਬ ਹਿਤ ਕੁਮਾਰੀ ਪਾਸ ਭੇਜੀ “ਐ ਮਹਾਂਦਾਨੀ ਆਓ ਫਿਰ ਮੇਰਾ ਰੁਜ਼ਗਾਰ,ਮਰ ਜਾਵਾਂ ਨ ਬਿਨ ਪਾਨੀ ਕੁਮਾਰੀ ਖੂਬ ਹੱਸੀ, ਕਲਮ ਵਝ ਕੇ ਏਹ ਲਿਖੀ ਬਾਨੀ“ਸੁਨੀਦਮ ਭਰਕਿ ਖ਼ਿਦਮਤ ਕਰਦ ਆਕਲ ਖਾਂ ਬ-ਨਾਦਾਨੀ “ਚੁਰਾ ਕਾਰੇ ਕੁਨਦ ਆਕਲ ਕਿ ਬਾਜ਼ ਆਯਦ ਪਸ਼ੇਮਾਨੀ ??
ਬੇਪਵਾਹੀਆਂ
ਮੈਨੂੰ ਕੀ? ਜੇ ਨੈਣ ਕਿਸੇ ਦੇ ਸੰਦਰ, ਮਸਤ ਮਤਵਾਲੇ ਨੇ ਹੋਣ ਪਏ, ਜੇ ਕੇਸ ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਗ ਬਕਦੇ ਕਾਲੇ ਨੇ ਰੰਗ ਚੰਬੇਲੀ, ਬੁਲ ਗੁਲਾਬੀ, ਚਿਹਨ-ਚੜ੍ਹ ਅਣਿਆਲੇ ਨੇ
-੮੭-
