ਮੇਰੀ ਨਿੰਦਾ ਕੋਈ ਕਰੇ, ਚ੫ ਕੀਤਾ ਹੱਸ ਕੇ ਸਹਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਗਜ਼ਬ, ਮੇਰੀ ਦਿਲ-ਰਖਣੀ ਦੀ, ਕੋਈ ਕਦਰ ਜ਼ਰਾ ਨ ਪਾਂਦਾ ਹੈ!
ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਧੱਸ ਦਿਖਾਂਦਾ ਹੈ! ਵਡਿਆਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਝਲਦਾ ਹਾਂ, ਕਿਉਂ ? ਮਾਨ-ਅਦਬ ਹੈ ਫ਼ਰਜ਼ ਮਿਰਾ, ਨਿਕਆਂ ਦੇ ਰੋਸੇ ਸਹਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਕਿਉ? ਦਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਲਰਜ਼ ਮਿਰਾ, ਨਾਰੀ ਦੇ ਨਾਜ਼ ਉਠਾਂਦਾ ਹਾਂ, ਕਿਉਂ? ਅਬਲਾ ਹੈ ਤੇ ਪਿਆਰੀ ਹੈ, ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਭੁੱਲ ਨਾ ਚਿੱਤ ਧਰਾਂ, ਕਿਉਂ? ਇਉਂ ਹੀ ਨਿਭਦੀ ਯਾਰੀ ਹੈ, ਪਰ ਸ਼ੋਕ! ਏਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ, ਕੁਝ ਹੋਰ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ!
ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਧੱਸ ਦਿਖਾਂਦਾ ਹੈ! ਕੀ ਟੰਗ ਜਿੰਨਾ ਹੈ ਪੱਤ ਮਿਰਾ, ਓਹ ਭੀ ਨਾ ਮੈਥੋਂ ਡਰਦਾ ਹੈ, ਸੌ ਗੱਲ ਮੰਨ ਕੇ ਇਕ ਨਾਂ ਮੰਨਾ, ਫ਼ੌਰਨ , ਮੁੰਹ ਗੁੱਸੇ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ‘ਕਦੀ ਨ ਬਲਾਂਗਾ, ਨੈਣਾਂ ਵਿਚ ਜਲ ਭਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਧੋਲੋਂ ਡਰ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਝਟ, ਜੋ ਕਹੇ ਸੋ ਕਰਨਾਂ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਆਹ ! ਪ੍ਰੇਮ, ਨਿੰਮਤਾ, ਸ਼ਾਂਤੀ, ਮੋਹ, ਇਖ਼ਲਾਕ, ਹਮੇਸ਼ ਝੁਕਾਂਦਾ ਹੈ!
ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਧੱਸ ਦਿਖਾਂਦਾ ਹੈ! ਜੇ ਮੈਂ ਭੀ ਹਉ ਹਉ ਸਿਖ ਲਵਾਂ, ਤਾਂ ਬੇਸ਼ਕ ਮੈਥੋਂ ਡਰਨ ਸਕੀ, ਮੇਰੀ ਦਿਲ-ਰਖਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲਈ, ਸੌ ਖੜੀ-ਖੁਸ਼ਾਮਦ ਕਰਨ ਸਭੀ, ਪਰ ਲੋੜ ਭਲਾ ਹੈ ਸਾਨੂੰ ਕੀ? ਅਪਨਾ ਇਖ਼ਲਾਕ ਗਵਾ ਲਈਏ? ਦੁਨੀਆ ਹੈ ਮੂਰਖ, ਬਣੀ ਰਹੇ, ਕਿਉਂ ਅਸੀਂ ਗਿਆਨ ਵੰਬਾ ਲਈਏ? ਜੋ ‘ਹੁੰਦੇ ਮਾਣ ਨਿਮਾਣਾ' ਹੈ, ਓਹ ਸੁਬਰਾ ਲੁਤਫ਼ ਉਠਾਂਦਾ ਹੈ! " ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਧੱਸ ਦਿਖਾਂਦਾ ਹੈ?
ਓ ਯਾਰਾ ਦੌੜ ਦੌੜ ਦੌੜ
ਜਗ ਵਿਚ ਲਗਾਤਾਰ ਹੈ 'ਜਾਰੀ, ਹਰ ਥਾਂ ਸ਼ੋਰ ਸ਼ੋਰ ਦੀ ਦੌੜ ਬਹੁਤਾ ਦੌੜੇ ਬਣੇ ਸੁ ਮੀਰੀ, ਸੁਸਤੀ ਕਰੇ ਤਾਂ ਭੁੱਗਾ ਚੌੜ . ਸਾਰੀ ਕਾਇਨਾਤ , ਨੂੰ ਰਬ ਨੇ, ਲਾਏ ਦੌੜਨ ਵਾਲੇ ਪੜ ਹਰਦਮ ਦੌੜ ਕਰਾਵਣ ਖ਼ਾਤਰ, ਏ ਹੈ ਰਚੀ ਜਗਤ ਦੀ ਰੌੜ
-੪੩-
