ਨਵੀਂ ਨਾਰ ਸੰਗ ਦੋ ਦਿਨ ਭੀ ਨਾ ਬਦ-ਕਿਸਮਤਾਂ ਗੁਜ਼ਾਰੇ ? ਹਾਸਾ-ਰੋਣਾ ਦੋਵੇਂ ਆਏ, ਸੁਣ ਕੇ ਦਸ਼ਾ ਨਿਆਰੀ “ਸੁਥਰਾ ਇਸ ਬਿਨ ਹੋਰ ਕਹੇ ਕੀ ? ਯਾਰਾ ! ਤੂੰ ਝਖ਼ ਮਾਰੀ !
ਹੋਲੀ ਸੀ
ਨਿਕਲ ਅਡੋਲ ਡੋਲੀਓ ਆਈ, ਨਾ ਥਿੜਕੀ ਨਾ ਡੋਲੀ ਸੀ ਗੁਟਕੂੰ ਗੁਟਕੂ ਘੱਗੀ ਵਾਂਗ, ਨਾਜ਼ਕ ਜਿਵੇਂ ਮਮੋਲੀ ਸੀ ਸੰਗ ਸੁੰਦਰੀਆਂ ਦੀ ਇਕ ਟੋਲੀ, ਖ਼ਬਰੇ ਕਿੱਥੋਂ ਟੱਲੀ ਸੀ ਗੋਲੀ ਵਾਂਗ ਪੈਰ ਤੇ ਡਿੱਗੀ, ਮਾਨੋ ਮੇਰੀ ਗੱਲੀ ਸੀ ਘੁੰਡ ਚੁਕਿਆ ਮੈਂ ਦੋਹੀਂ ਹੱਥੀ, ਬਿਜਲੀ ਆਲੀ ਭੋਲੀ ਸੀ ਵੀਣੀ ਵਿਚ ਉਂਗਲਾਂ ਖੁਭ ਗਈਆਂ, ਜਹੀ ਗੁਦਗੁਦੀ ਪੋਲੀ ਸੀ ਡੋਲੀ ਓਸ ਕਟੋਰੀ-ਕੇਸਰ, ਤੇ ਗੁਲਾਲ ਦੀ ਝੋਲੀ ਸੀ ਸਭ ਸਖੀਆਂ ਰੰਗ ਛਿੜਕਣਲਗੀਆਂ,ਪਲ ਵਿਚ ਮਚ ਗਈ ਹੋਲੀ ਸੀ ਕੋਈ ਮਾਰ ਪਚਕਾਰੀ ਭੱਜੇ, ਕਿਸੇ ਗੁਲਾਲੀ ਖੋਲੀ ਸੀ ਕਰਨ ਮਖੌਲ ਵਿਚਕਰਾਂ ਹ ਜੇ, ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਦੀ ਬਲੀ ਸੀ ਸੰਗਾ ਲਾਹ ਕੇ ਮੈਂ ਭੀ, ਅਪਣੀ ਹਿੰਮਤ-ਅਕਲ ਟਟੋਲੀ ਸੀ
ਰਣ-ਕੋਲ 'ਕਸਤੂਰੀ ਘੋਲੀ, ਵਿਣਕ ਜਿੰਦੜੀ ਘੋਲੀ ਸੀ ਮੇਰੀ ਪੱਗ ਗੜਉ ਹੋਈ, ਉਸ ਦੀ ਭਿੱਜੀ ਚੋਲੀ ਸੀ ਇੱਕ ਸਹੇਲੀ ਬੜੀ ਠਠੋਲੀ, ਬੱਲੀ ਲਾਲ ਨਿਓਲੀ ਸੀ ਚੁਚੇ ਵਾਂਗੂ ਫੜ ਕੇ ਉਸ ਨੇ, ਤੇਰੀ ਧੌਣ ਮਧੋਲੀ ਸੀ ਇਕ ਹੋਰ ਤੱਤਾਰੋ ਐਸੀ, ਮਾਨੋ | ਵਾਉ-ਵਰੋਲੀ ਸੀ ਲਾਟੂ ਵਾਂਗੂੰ ਭੌਦੀ ਫਿਰਦੀ, ਸਭ ਦੀ ਜਿਵੇਂ ਵਿਚਲੀ ਸੀ ਉਸ ਤੋਂ ਭੀ ਇਕ ਵਧ ਚੰਚਲ ਨੇ, ਗੁਤ ਫੜ ਉਦੀ ਘਚੋਲੀ ਸੀ ਮੈਂ ਮੂਰਖ ਨੇ ਜੋਸ਼ ’ਚ ਆ ਕੇ, ਖੁਸ਼ਬੋ ਸੁਟੀ ਅਮੋਲੀ ਸੀ ਰਾਣੀ ਦੀ ਅੱਖੀਂ ਵਿਟ ਪੈ ਗਈ, ਚੀਕ ਵਜੇ ਜਿਉਂ ਗੋਲੀ ਸੀ ਦਾ ! ਹਾ ! ਕੁਝ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਨ ਆਯਾ ਤਬਕ ਅੱਖ ਜਦ ਖੋਲੀ ਸੀ ਘੜੀ ਮੁੜੀ ਮੈਂ ਮੀਟ ਅੱਖੀਆਂ, ਰੋ ਰੋ ਜਿੰਦੜੀ ਰੋਲੀ ਸੀ
-੫੨-
