ਮੈਨੂੰ ਆਇਆ ਖ਼ਿਆਲ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਹੇ ਜੇ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ - ਘਰੋਂ ਨਿਕਲ ਤੇ ਲੈ ਜਾ ਚੁਕ ਕੇ, ਚੀਜ਼ ਜ ਪਿਆਰੀ ਤੇਨੂੰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੇਵਲ ਚੁਕ ਲਿਆਵਾਂ, ਆਪਣੇ ਸੋਹਣ ਰੋਡ ਆਕੜਖਾਨਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਭੰਨਣ ਵਾਂਗਰ ਕੱਚੇ ਅੰਡੇ ਬੇਗਮ ਜੇ ਨਾ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਦੀ, ਡੋਡਾ ਪਾਸੇ ਘੜਦਾ ਝੰਡਾ ਹੀ ਜੇ ਪਾਸ ਨਾ ਹੁੰਦਾ, ਫਿਰ ਅਕਬਰ ਕੀ ਕਰਦਾ ਹੈ. ਝੰਡੇ ਦਾ ਹੈ ਯਾਰ ਜਗਤ ਸਭ, ਰਬ ਭੀ ਡੰਡਾ ਵਰਤੇ ਇਸੀ ਲੀਏ ਤੇ ਹਮ ਭੀ 'ਸੁਥਰੇ’ ਤੇ ਕ ਲਵ’ ਕਰਤੇ
ਦੋ ਪਤਲੀਆਂ
ਰਾਜਾ ਭੋਜ ਪਾਸ ਇਕ ਪ੍ਰੇਮੀ ਦੋਇ ਪੁਤਲੀਆਂ ਲਿਆਇਆ, ਬੜੀਆਂ ਸੁੰਦਰ, ਜਿਸ ਜਿਸ ਡਿਠੀਆਂ ਸਭ ਦਾ ਮਨ ਲਲਚਾਇਆ ਇਕੋ ਜੈਸੀ ਸ਼ਕਲ ਦੋਹਾਂ ਦੀ, ਇਕੋ ਜਿਹੀਆਂ ਲੰਮੀਆਂ, , ਮਾਨੋ ਦੋਇ ਜੌੜੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ, ਇਕਸੇ ਛਿਨ ਹਨ ਜੰਮੀਆਂ । ' ਗੋਰੇ ਰੰਗ, ਮੋਟੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਨਕ ਤਿਖੇ, ਬੁਲ ਸੂਹੇ, ਅੰਗ ਸੁਡੌਲ, ਪਤਲੀਆਂ ਬੁਲੀਆਂ, ਹੁਸਨ ਕਲੇਜੇ ਧੂਹੇ । ਇਉਂ ਜਾਪੇ ਕਿ ਖ਼ਾਸ ਬਹਿਸ਼ਤੋਂ ਦੋ ਹੁਰਾਂ ਹਨ ਆਈਆਂ, ਦਮਣ ਲਈ ਖ਼ੁਦਾ ਦੀਆਂ ਕਾਰੀਗਰੀਆਂ ਤੇ ਚਤਰਾਈਆਂ । ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਇਆ ਡਾਢਾ ਹੀ ਰਾਜਾ, ਖੁਬ ਹੋਏ ਦਰਬਾਰੀ, ਵਾਹਵਾ, ਸ਼ਾਵਾ, ਧਨ ਧਨ, ਅਸ਼ ਅਸ਼, ਆਖੇ ਪਰਿਹਾਂ ਸਾਰੀ । ਕਾਰੀਗਰ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਬਾਦਸ਼ਾਹ ! ਹੋ ਇਕਬਾਲ ਸਵਾਇਆ, * ਇਨ੍ਹਾਂ ਪੁਤਲੀਆਂ ਵਿਚ ਮੈਂ, ਇਕ ਭਾਰਾ ਫ਼ਰਕ ਟਿਕਾਇਆ । ਜਿਸ ਦੇ ਕਾਰਨ ਇਕ ਪੁਤਲੀ ਤਾਂ ਵਡ-ਮੁਲੀ ਹੈ ਪਿਆਰੀ, ਦੂਜੀ ਪੁਤਲੀ ਕੌਡੀਓ ਖੋਟੀ ਦੁਖ ਦੇਣੀ ਹੈ ਭਾਰੀ । ਕੋਈ ਸਜਣ ਫਰਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਚ ਦਰਬਾਰ ਬਤਾਵੇ, ਇਕ ਦਾ ਗੁਣ, ਦੂਜੀ ਦਾ ਔਗੁਣ, ਅਕਲ ਨਾਲ ਜਤਲਾਵੇ | ਕਰਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਦਰਬਾਰੀ ਫਰਕ ਨ ਕੋਈ ਦਿਸਿਆ .
-੬੩-
