"ਹੱਛਾ ਸੁਣ ਮੈਂ ਵਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਰ੍ਹੀਮੇ ਬੁਲਾਂ ਨਾਲ ਬੰਸਰੀ ਛੁਹੀ।
"ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੁਨਣੀ ਬੰਸਰੀ"
"ਤੇ ਹੋਰ?"
"ਮੇਰੇ ਲਈ ਬੇਰ ਆਂਦੇ ਨੀ?" ਰੱਤੋ ਬੋਲੀ। "ਤੈਨੂੰ ਬੇਰਾਂ ਦੀ ਹੀ ਪਈ ਰਹਿੰਦੀ ਏ।” ਰ੍ਹੀਮਾ ਮੁੜ ਬੰਸਰੀ ਵਜਾਣ ਲਗਾ।
"ਮੈਂ ਜੂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਗੁੜ ਆਂਦਾ ਹੈ" ਰੱਤੋ ਨੇ ਆਪਣੇ ਖੀਸੇ ' ਚ ਹੱਥ ਪਾਇਆ।
"ਚੰਗਾ ਲਿਆ ਰ੍ਹੀਮੇ ਨੇ ਬੰਸਰੀ ਬੁਲ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹਟਾ ਕੇ ਕਿਹਾ।
"ਪਹਿਲਾਂ ਬੇਰ ਦੇਹ’ ਰੱਤੋ ਨੇ ਗੁੜ ਮੁਠੀ ' ਚ ਨੱਪ ਕੇ ਆਖਿਆ।
"ਤੂੰ ਲੈ ਕੇ ਹੀ ਟਲੇਂਗੀ ਰ੍ਹੀਮੇ ਨੇ ਝੱਗੇ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਬੋਝੇ ਚੋਂ ਬੇਰ ਕਢਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ।
"ਰੱਤੋ ਖ਼ੁਸ਼ ਖ਼ੁਸ਼ ਬੇਰ ਫੜਦੀ ਗਈ। ਤੇ ਰੂੰਮੇ ਨੇ ਗੁੜ ਲੈ ਲਿਆ। ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਹਿਲਦੇ ਸਨ। ਮਹਿੰ ਜੁਗਾਲੀ ਕਰਦੀ ਲਗੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਇਹ ਸਿਖਾਂ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਪਿੰਡ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਫ਼ਿਰਕੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਜਾਣਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਕਿ ਸਿਖ ਮੁਸਲਮਾਨ ਦੋ ਅੱਡੋ ਅਡਰੇ ਫ਼ਿਰਕੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਪਸ ਦਾ ਮਿਲਾਪ ਤੇ ਵਰਤ ਵਰਤਾਓ ਡਾਢਾ ਮਿਠਾ ਸੀ। ਦੁਖ ਸੁਖ ਤੇ ਸ਼ਾਦੀ ਗ਼ਮ ਵਿਚ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਫੰਡੋ ਦੇ ਪਿਓ ਜਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਰ੍ਹੀਮੇ ਦੇ ਅੱਬਾ ਅਲਾ ਬਖ਼ਸ਼ ਦੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੂਰ ਤੀਕਰ ਧਾਂਕ ਸੀ। ਇਹ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਜਿੰਦ ਵਾਰਦੇ ਸਨ।
ਰੱਤੋ ਤੇ ਰ੍ਹੀਮਾ ਦੋਵੇਂ ਸੱਤਾਂ ਅੱਠਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੇ ਬਾਲ ਸਨ। ਇਹ ਨੱਚਣ, ਟੱਪਣ, ਖੇਡਣ ਕੁਦਣ ਵਿਚ ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਰ੍ਹੀਮਾ ਜਦੋਂ ਮਹੀਂਆਂ ਚਾਰ ਕੇ ਮੁੜਦਾ ਤਾਂ ਰਤੋ ਲਈ ਬੇਰ ਲਿਆਉਂਦਾ। ਰੱਤੋ
ਬੰਸਰੀ ਸੁਣ ਕੇ ਅਗੋਂ ਦੀ ਗੁੜ ਜਾਂ ਸ਼ੱਕਰ ਲੈ ਕੇ ਮਿਲਦੀ। ਦੋਵੇਂ ਰਲ
106
