"ਚੰਗਾ ਰਤੋ, ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਆਖੇਂ ਟੀਮੇ ਨੇ ਇਕ ਲੰਮਾ ਸਾਹ ਖਿਚ ਕੇ ਆਖਿਆ ਤੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਨਿਖੜ ਗਏ।
ਰੀਮਾ ਘਰ ਨੂੰ ਟੁਰ ਪਿਆ। ਓਹਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਰਤੋ ਦੀਆਂ ਗਲਾਂ ਨੇ ਨ੍ਹੇਰੀ ਝੁਲਾ ਦਿਤੀ। ਉਹ ਕਈ ਦਿਨ ਚੁਪ ਚਾਪ ਤੇ ਉਖੜਿਆ ਉਖੜਿਆ ਭੌਂਦਾ ਰਿਹਾ।
"ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ ਗੁੰਮਾ ਆਪਣੇ ਖੇਤ ਵਿਚ ਬੰਸਰੀ ਵਜਾ ਕੇ ਲੰਘਾਉਂ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਰਤੋ ਰੋਟੀ ਲਈ ਜਾਂਦੀ ਜਦੋਂ ਰੀਮੇ ਦੀ ਬੰਸਰੀ ਸੁਣਦੀ ਤਾਂ ਖਲੋ ਜਾਂਦੀ, ਫੇਰ ਟੁਰ ਪੈਂਦੀ, ਮੁੜ ਖੜੋ ਜਾਂਦੀ। ਕੁਝ ਚਿਰ ਮਗਰੋਂ ਮੱਥੇ ਵਟ ਪਾ ਕੇ ਆਪੇ ਬੋਲਦੀ, ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਏ, ਨਾ ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਕੂੰਦੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਸੁਣਾਂ ਉਹਦੀ ਬੰਸਰੀ ਤੇ ਉਹ ਅੱਗੇ ਟੁਰ ਜਾਂਦੀ।
ਦੂਜੇ ਤੀਜੇ ਫੇਰ ਜਦੋਂ ਬੰਸਰੀ ਦੀ ਮਧੁਰ ਵਾਜ ਉਹਦੇ ਕੰਨੀ ਪੈਂਦੀ, ਉਹ ਕਿਸੇ ਦਰਖ਼ਤ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਖਲੋਂ ਕੇ ਨਾ ਸੁਨਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਵੀ ਸੁਣਦੀ। ਪਰ ਫੇਰ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਵਿਚ ਕਹਿੰਦੀ ਮੈਂ ਕੋਈ ਬੰਸਰੀ ਸੁਨਣ ਲਈ ਥੋੜੇ ਖੜੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤੇ ਧੁਪ ਕਰ ਕੇ ਛਾਵੇਂ ਆ ਗਈ ਸਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲਗਦੀ ਬੰਸਰੀ - ਰੀਮੇ ਵੀ ਬੰਸਰੀ।
ਇਕ ਦਿਨ ਰੀਮਾ ਬੰਸਰੀ ਵਜਾਂਦਾ ਵਜਾਂਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੇਰੀਆਂ ਹੇਠ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਜਿਥੋਂ ਨਿੱਕਾ ਹੁੰਦਾ ਰੰ ਲਈ ਬੇਰ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਬੇਰ ਤਕ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਸਾਰਾ ਬਚਪਨ ਚੇਤੇ ਆ ਗਿਆ, ਰੱਤੋਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਦਿਲ ਵਿਚ ਉਮਡ ਆਇਆ। ਅਜ ਮੁੜ ਬੇਰ ਰਤੋ ਨੂੰ ਦੇਣ ਤੇ ਚਿੰਤ ਕੀਤਾ।ਕੁਝ ਬੇਰ ਤੋੜ ਚਾਦਰ ਲੜ ਬੰਨ੍ਹ ਲਏ ਤੇ ਪਿੰਡ ਆ ਕੇ ਇਕ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਮੁੰਡੇ ਹੱਥ ਬੇਰ ਰੱਤੋਂ ਨੂੰ ਘੱਲ ਦਿੱਤੇ।
ਰੱਤੋ ਘਰ ਕੱਲੀ ਸੀ। ਮੁੰਡਾ ਬੋਰ ਲੈ ਕੇ ਰੰਤੋ ਕੋਲ ਜਾ ਪੁਜਾ।
ਰੱਤੋ ਨੇ ਵਿੰਹਦਿਆਂ ਸਾਰ ਪੁਛਿਆ, “ਕਿਸ ਘਲੇ ਨੇ?”
111
