"ਰੀਮੇ" ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਆਖਿਆ।
"ਰੀਮੇ — ਚੰਗਾ’ਰਤੋ — ਹਫਾ — ਚੰਗਾ’” ਰਤੋ ਬੇਰਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਮਲਦੀ ਮਲਦੀ ਕੁਝ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ। ਤੇ ਫੇਰ ਕਹਿੰਦੀ:
"ਉਸ ਕਿਉਂ ਘਲੇ
"ਪਤਾ ਨਹੀਂ” ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿਤਾ।
ਰੱਤੋ ਨੇ ਬੇਰਾਂ ਉਤੇ ਨੀਝ ਲਾ ਦਿਤੀ। ਤਕਦੀ ਰਹੀ। ਕਿੰਨਾਂ ਚਿਰ ਤਕਦੀ ਰਹੀ।
"ਹਛਾ ਉਹਨੂੰ ਆਖੀਂ ਮੈਨੂੰ ਬੇਰ ਨਾ ਘੁਲਿਆ ਕਰੇ - ਲੈ ਇਹ ਵੀ ਲੈ ਜਾ — ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਲੈਣੇ ਬੇਰ — ਬੇਰ।” ਮੁੰਡਾ ਬੇਰ ਮੋੜ ਲੈ ਗਿਆ। ਰਂ ਉਠ ਕੇ ਅੰਦਰ ਜਾ ਵੜੀ, ਤੇ ਉਹਦੀਆਂ ਅਖਾਂ ਛਲਕ ਪਈਆਂ।
ਰੱਤੋ ਬੜੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਕਿੰਨੇ ਚਿਰ ਤੋਂ ਉਹ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗਲਾਂ ਤੇ ਵੀ ਖੁਲ ਖੁਲ ਕੇ ਹਸਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਝੱਲਿਆਂ ਵਾਂਗ ਹਸਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਮਾਂ ਉਹਨੂੰ ਰੋਕਦੀ ਕਿ ਇੰਨਾ ਨਹੀਂ ਹਸਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਪਰ ਉਹ ਏਨਾ ਹਸਣ ਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਲਿਸੀ (ਜਿਹੀ ਹੁੰਦੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਪਿਲੱਤਣ ਨਮੂਦਾਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੁਝ ਆਦਮੀ ਸ਼ਕ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਰੀਮਾ ਤੇ ਰੰਤੋ ਰਾਤ ਵੇਲੇ ਛਪੜ ਦੇ ਕੰਢੇ ਲੁਕ ਲੁਕ ਕੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸ਼ਕ ਪੱਕਾ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ। ਤੇ ਜੋਸ਼ ਭੜਕਦਾ ਗਿਆ।
ਇਕ ਰਾਤੀਂ ਰੀਮਾ ਖੇਤੋਂ ਮੁੜਿਆ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਸਬਬ ਨਾਲ ਰੋੜੋ ਵੀ ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਬਾਹਰੋਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਕੋਲੋਂ ਦੀ ਲੰਘੇ। ਕੁਝ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਕ ਲਿਆ ਤੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਆ ਧਮਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਰਾਤੀਂ ਇਕੱਠੇ ਫੜੇ ਗਏ ਨੇ।
ਫੇਰ ਕੀ ਸੀ। ਸਿਖ ਕਹਿਰ ਵਿਚ ਆ ਗਏ। ਇਕ ਮੀਟਿੰਗ
112
