ਸੋਹਣੇ ਫੇਰ ਕਦੇ ਕੰਤੋਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਖਿਆ, ਜੋ ਕਿਤੇ ਉਹ ਜਾਂਦੀ ਓਹਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਇਕ ਸਿਕ ਜਿਹੀ ਨਾਲ ਓਹਨੂੰ ਤਕਦਾ। ਜੇ ਕਦੇ ਕੰਤੋ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਵੀ ਤਾਂ ਇੰਨਾਂ ਹੀ ਆਖ ਸਕਦਾ ਤੂੰ ਬੀਤੇ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਨਾ ਕਰ– – –ਭੁਲ ਜਾ ਕੰਤੋ"
ਵਰ੍ਹਾ ਕੁ ਮਗਰੋਂ ਦੀ ਗਲ ਹੈ। ਬੜੇ ਗੜੇ ਪਏ। ਛੋਲਿਆਂ ਦੀ ਫਸਲ ਉੱਕੀ ਤਬਾਹ ਹੋ ਗਈ। ਸੁੱਖੇ ਦੇ ਘਰ ਤਾਂ ਮੁਠ ਕੁ ਛੋਲੇ ਵੀ ਨਾ ਆਏ। ਕਣਕ ਵੀ ਮਾਰੀ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਜਿੰਨੀ ਕੁ ਬਚੀ ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਵਢ ਕੇ ਗਰੇ ਲਾ ਘੱਤੇ ਸਨ। ਸੁਖੋਂ ਨੇ ਵੀ ਸਾਕ ਸਬੰਧੀਆਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ ਕਣਕ ਕਟਵਾ ਕੇ ਢੇਰ ਲਵਾ ਦਿਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਇਕ ਰਾਤ ਅਚਾਨਕ ਸੁਖੋਂ ਦੇ ਖੇਤ ਵਿਚ ਅੰਗ ਦੇ ਭਾਂਬੜ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੇ। ਲੋਕੀ ਅੰਗ ਅੰਗ ਕੂਕਦੇ ਓਧਰ ਨੂੰ ਭੱਜੇ। ਕਣਕ ਸੜ ਰਹੀ ਸੀ। ਬੁਝਾਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਸਾਰੇ ਢੇਰ ਸੜ ਕੇ ਸੁਆਹ ਹੋ ਚੁਕੇ ਸਨ। ਸੁੱਖੇ ਤੇ ਕੰਡੋ ਇਕ ਬੰਨੇ ਖੜੀਆਂ ਡੁਸਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਮਗਰੋਂ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕਿ ਇਹ ਘਸੀਟੇ ਦੀ ਹੀ ਸ਼ਰਾਰਤ ਸੀ
ਛੋਲਿਆਂ ਤੋਂ ਗੜੇ ਪੈ ਗਏ, ਕਣਕ ਸੜ ਗਈ, ਕਪਾਹ ਵਤਰੋਂ ਖੁੰਝ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਸੁੱਖੇ ਦੇ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਹਨੇਰਾ ਹੀ ਹਨੇਰਾ ਸੀ।
ਫਸਲ ਦਾ ਮਾਮਲਾ ਸਿਰ ਤੇ ਆ ਗਿਆ। ਪਹਿਲੀ ਫਸਲ ਦਾ ਮਾਮਲਾ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਬਕਾਇਆ ਸੀ। ਸਾਰੀ ਰਕਮ ਪੰਜ ਸੌ ਬਣਦੀ ਸੀ।
ਘਸੀਟਾ ਲੰਬੜ ਸੁੱਖੇ ਦੇ ਘਰ ਨਿਤ ਚੌਕੀਦਾਰ ਘਲ ਕੇ ਚਿਤਾਵਨੀ ਕਰਾਉਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ੫੦੦) ਤਿਆਰ ਰਖਣ। ਪਰ ਸੁਖੋਂ ਦੇ ਘਰ ਫੁੱਟੀ ਕੌਡੀ ਵੀ ਨਾ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਕਿਤਿਓਂ ਕਰਜ਼ਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਭਦਾ।
ਮਾਮਲੇ ਤਾਰਣ ਦੀ ਤਰੀਕ ਟੱਪ ਗਈ। ਮਹੀਨਾ ਹੋਰ ਉਤੇ ਹੋ ਗਿਆ। ਪਰ ਸੁੱਖੀ ਕੋਲੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਦਿਤਾ ਗਿਆ।
ਘਸੀਟੇ ਨੇ ਤਸੀਲੇ ਇਤਲਾਹ ਜਾਂ ਦਿਤੀ ਕਿ ਸੱਖੋਂ ਮਾਮਲਾ
127
