ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਮੁੜ ਜਾਗਾ ਤਾਂ ਸੌਂ ਗਿਆ, ਸਭ ਇਲਮ ਜਗਾ ਕੇ।
ਓਸੇ ਤੋਂ ਹੁਣ ਹੁਨਰ ਦੇ, ਦਰ ਖੁਲ੍ਹੇ ਆ ਕੇ।
ਬਿਕਰਮਾਂ ਜੀਤ
ਗੁਪਤੇ ਉਠੇ ਕੋਨਿਓਂ ਤੇ ਛਾਏ ਸਾਰੇ।
ਬਿਕਰਮ ਜੀ ਦੇ ਗਾ ਰਹੇ, ਜਸ ਦਾਨੇ ਭਾਰੇ।
ਚਿਤਰਾਂ ਬੁਤਾਂ ਫੱਬਦਿਆ, ਦਿਤੇ ਦੀਦਾਰੇ।
ਸਾਹਿਤ ਨੇ ਵੀ ਦੇਸ ਤੇ, ਆ ਖੰਭ ਖਲਾਰੇ।
ਰਾਜਾ, ਸਾਹਿੱਤ ਤੇ ਮਹਾਂ ਕਵੀ ਕਾਲੀ ਦਾਸ
ਕਾਲੀ ਦਾਸ ਬਹਾਲਿਆ, ਬਿਕਰਮ ਨੇ ਛਾਵੇਂ।
ਲਿਖਤਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਆ ਪਏ, ਰਾਜੇ ਪਰਛਾਵੇਂ।
ਭੀਲ ਅਛੂਤ ਨਾ ਤਕਿਆ, ਦਿਸਦਾ ਸੀ ਭਾਵੇਂ।
ਚੁਕਿਆ ਨਹੀਂ ਗ਼ਰੀਬ ਨੂੰ, ਰਾਜੇ ਦੇ ਸਾਵੇਂ।
ਸਾਹਿੱਤ ਨਹੀਂ ਸਿਖਾਉਂਦਾ, ਭੰਡ ਬਣਦੇ ਜਾਵੋ।
ਸਾਹਿੱਤ ਨਹੀਂ ਸਿਖਾਉਂਦਾ, ਨੰਗੇਜ ਲਿਆਵੋ,
ਲੋਕ ਹਿੱਤ ਧੁਮਾਉਂਦਿਆਂ, ਗੌਂ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਵੋ।
ਸਾਹਿੱਤ ਨਹੀਂ ਸਿਖਾਉਂਦਾ, ਆਪਾ ਦਬਵਾਵੋ।
੬੩.
