ਦੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਵਿਚ ਜਾ ਵਸਦੀ ਸੀ।
ਕਹਾਣੀ ਦਸਦੀ ਦਸਦੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਇਕ ਸਹਿਜ਼ਾਦਾ ਦੇਵੀ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਦੇਵੀ ਆਖਿਆ:
“ਤੂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਮਰ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਮੌਜਾਂ ਮਾਣ ਲੈ। ਮੌਜਾਂ ਵਿਚ ਮਰ ਜਾਣਾ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਬੁਢੇਪੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਸੁਹੱਪਣਤਾ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਹੀਂ।'
ਮਾਤਾ ਹਰੀ ਨਚਣ ਲਗ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਹਰ ਅਦਾਅ ਤੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਵੈਦਾਂ ਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਂਦੀ। ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਰਾਗ ਫੁਲ ਨੂੰ ਰੂਪਵਾਨ, ਉਹਦੇ ਖਿੜਾਉ ਅਤੇ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਂਦਾ ਸੀ-ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਬਰ੍ਹਮਾ, ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਅਤੇ ਸ਼ਿਵ ਦੀਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰਨ, ਫਲ ਲਾਉਣ ਅਤੇ ਨਾਸ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਤਾਕਤਾਂ ਨੂੰ ਦਸਦੀਆਂ ਸਨ।
ਮਾਤਾ ਹਰੀ ਨੇ ਇਹ ਵਤੀਰਾ ਇਖ਼ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਸ਼ਿਵ ਜੀ ਦੀ ਪੂਜਾਰਨ ਸੀ।
ਏਹ "ਜਾਦੂਗਰੀ" ਜਹੀ ਦਾ ਖਿਆਲ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਨੀ ਸਕਦਾ, ਜੇਕਰ ਏਹਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਪਬਲਿਕ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਟੇਜ ਉਤੇ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ। ਮਾਤਾ ਹਰੀ ਏਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ। ਨੀਮੈਗੂ ਦੀ ਅਕੱਲ ਵਿਚ ਇਹ ਖ਼ਿਆਲ ਉਪਜਿਆ ਸੀ ਤੇ ੧੯੦੫ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਜਦ ਉਹ ਪੈਰਸ ਵਿਚ ਆਈ, ਏਸ ਖ਼ਿਆਲ ਵਿਚ ਵਾਧਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ। ਮਾਤਾ ਹਰੀ ਨੇ ਝਟ-ਪਟ ਪਬਲਿਕ ਸਟੇਜ ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਨਾ ਕਰ ਦਿਤਾ। ਏਸ ਖ਼ਿਆਲ ਨੇ ਓਦੋਂ ਬੜਾ ਵਾਧਾ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਜਦ ਸਮਾਂ ਮਿਲਿਆ। ਇਹ ਸਮਾਂ ਜਾਂ ਇਹ ਉਤਸ਼ਾਹ ਉਸ ਪਾਸਿਓਂ ਆਇਆ, ਜਿਧਰੋਂ ਕਦੀ ਘਟ ਹੀ ਉਮੀਦ ਹੈ ਸਕਦੀ ਸੀ।
ਮਾਤਾ ਹਰੀ ਨੇ ਗੂਮਟ ਅਜਾਇਬ ਘਰ ਵਿਚ ਜਿਥੇ
੩੨.
