ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਪੰਨਾ:ਮਾਨ-ਸਰੋਵਰ.pdf/64

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਵਰਕੇ ਦੀ ਤਸਦੀਕ ਕੀਤਾ ਹੈ



ਰਣ ਚੋਂ ਇਉਂ ਰਾਤੀ ਉਹ ਸੂਰਾ,
ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਹੁਕਮਾ ਦਾ ਬੱਧਾ
ਐਪਰ ਉਸਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਉਸਦੇ,
ਪੈਰ ਨੂੰ ਐਸਾ ਠੇਡਾ ਵੱਜਾ ।

ਡਿਗਦਾ ਡਿਗਦਾ ਮੂੰਧੇ ਮੂੰਹ ਉਹ,
ਸੰਭਲਿਆ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਫੜਕੇ ।
ਫੇਰ ਅਗ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਧਣ ਲੱਗਾ ਉਹ,
ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਉਤੇ ਖੜ੍ਹਕੇ ।

ਸਿੰਘਾਂ ਨੇ ਤਦ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੀ,
ਦੁੱਖ-ਭਰੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਅੰਦਰ ।
ਠੇਡਾ ਕੇੜੀ ਸ਼ੈ ਨੂੰ ਵੱਜਾ,
ਐਸੇ ਸਾਫ਼ ਮੈਦਾਨਾਂ ਅੰਦਰ,

ਏਨੇ ਚਿਰ ਨੂੰ ਲਿਸ਼ਕੀ ਬਿਜਲੀ,
ਉਸ ਦਾਤੇ ਦੀਆਂ ਖੁਲ੍ਹੀਆਂ ਬੁਲ੍ਹੀਆਂ।
ਜਿਸ ਸਾਕੀ ਦੀ ਮਹਿਫਲ ਅੰਦਰ,
ਆਪਾ ਹਨ ਕਈ ਰੂਹਾਂ ਭੁੱਲੀਆਂ ।

"ਮਰਕੇ ਵੀ ਮੋਹ ਲਾਲ ਨਾ ਛਡਿਆ,
ਭੁੱਲਾ ਜੰਗ ਦੀ ਰੀਤ ਵੀ ਸਿੰਘੋ ।
ਜਿਸਨੂੰ ਮੇਰਾ ਠੇਡਾ ਵੱਜਾ,
ਉਹ ਹੈ ਲੋਥ ਅਜੀਤ ਦੀ ਸਿੰਘੋ ।

- ੬੦ -