ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਪੰਨਾ:ਮਾਨ-ਸਰੋਵਰ.pdf/94

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਪੰਨਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ



ਝਨਾਵਾਂ ! ਤਾਂ ਰੁੱਕ ਰੁੱਕ ਵਗੇ ਤੇਰਾ ਪਾਣੀ ।
ਖ਼ਤਮ ਹੁੰਦੀ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਕਹਾਣੀ ।
ਨਹੀਂ ਪਾਂਦੀ ਸ਼ੂਕਾ ਇਹ ਤੇਰੀ ਰਵਾਨੀ ।
ਵੰਡੀ ਗਈ ਨੈਹਿਰਾਂ 'ਚ ਤੇਰੀ ਜਵਾਨੀ ।

ਕਿਸੇ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ ਵਗਾਇਆ ਜਾ ਸਕਨੈਂ ।
ਇਸ਼ਾਰੇ ਦੇ ਉਤੇ ਨਚਾਇਆ ਜਾ ਸਕਨੈਂ ।
ਜਿੱਥੇ ਦਿੱਲ ਚਾਹੇ ਲਜਾਇਆ ਜਾ ਸਕਨੈਂ,
ਜਿਵੇਂ ਜੀ ਕਰੇ ਤੂੰ ਰੁਲਾਇਆ ਜਾ ਸਕਨੈਂ ।

ਜਾਂ ਵੱਗਦਾ ਸੈਂ ਏਕੇ ਦੀ ਇੱਕ ਧਾਰ ਅੰਦਰ ।
ਤਾਂ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਤੇਜ਼ੀ ਸੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਅੰਦਰ ।
ਅਜਬ ਜੋਸ਼ ਸੀ ਤੇਰੀ ਸ਼ੂਕਾਰ ਅੰਦਰ ।
ਛਿੜੀ ਤੇਰੀ ਚਰਚਾ ਸੀ ਸੰਸਾਰ ਅੰਦਰ ।

ਵਹਿਣ ਆਪਣੇ ਮੁੜਕੇ ਤੂੰ ਕੱਠੇ ਵਗਾ ਲੈ ।
ਜਥੇ-ਬੰਦੀ ਦੇ ਫੇਰ ਜਜ਼ਬੇ ਜਗਾ ਲੈ ।
ਮਨਾ ਲੈ ਤੂੰ ਰੁੱਠੇ ਹੋਏ ਵੀ ਮਨਾ ਲੈ ।
ਤੇ ਵਿਗੜੀ ਹੋਈ ਫੇਰ ਅਪਣੀ ਬਣਾ ਲੈ।

ਗਈ ਪੋਚੀ ਫੱਟੀ ਤਿਰੇ ਲੇਖਦੀ ਏ।
ਓਹ ਤਕਦੀਰ ਤੇਰੀ ਕਲਮ ਦੇਖਦੀ ਏ ।
ਕਿਧਰ ਲੀਕ ਜਾਂਦੀ ਤੇਰੀ ਰੇਖਦੀ ਏ ?
ਹੋ ਬੇਚੈਨ ਦੁਨੀਆ ਬੜੀ ਦੇਖਦੀ ਏ ।

ਕਿ ਉਠੇਗਾ ਇਹ ਸ਼ੇਰ ਸ਼ੇਰਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ।
ਤੇ ਮਾਵਾਂ ਦੇ ਪੁਤਾਂ ਦਲੇਰਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ।

- ੯੦ -