ਉਸਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦਾ ਬੇਤਾਲ ਕਿਹਾ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਹੱਥ ਮਿਲਾਉਣ ਦੇ ਇੱਕ ਦਮ ਬਾਅਦ ਕੇ. ਨੇ ਉਸਦੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕੁਰਸੀ ਮੰਗਵਾਈ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਕੋਲ ਬੈਠਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕੇ. ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਰਤਾ ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨਾਲ ਕੁੱਝ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।
"ਇਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ," ਉਸਨੇ ਦਰਦਨਾਕ ਢੰਗ ਨਾਲ ਬੁੱਕ ਨਿਗਲਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਮੇਰੀ ਦਿਮਾਗੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਲਈ ਇਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ।"
ਕੇ. ਨੇ ਕਲਰਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਮ ਕਮਰੇ 'ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਅੰਦਰ ਨਾ ਆਉਣ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ।
"ਜੋਸਫ਼, ਮੈਂ ਇਹ ਕੀ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਕੱਲੇ ਹੋਏ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਚਾਚਾ ਚੀਕ ਪਿਆ। ਉਹ ਮੇਜ਼ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਸੁੱਟੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਹੇਠਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਕਾਗਜ਼ ਤੁੰਨ ਦਿੱਤੇ ਤਾਂਕਿ ਉਹ ਆਰਾਮਦੇਹ ਢੰਗ ਨਾਲ ਬੈਠ ਸਕੇ। ਕੇ. ਨੇ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ, ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਪਿੱਛੋਂ ਕੀ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਪਰ ਥਕਾ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਮੁਕਤ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਸਨੇ ਖਿਣ ਭਰ ਲਈ ਉਸ ਅਨੰਦ ਭਰੀ ਥਕਾਵਟ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਖਿੜਕੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਗਲੀ ਦੇ ਪਾਰ ਵੇਖਣ ਲੱਗਾ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਇੱਥੇ ਬੈਠੇ-ਬੈਠੇ ਇੱਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਤਿਕੋਣ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਦੁਕਾਨ ਦੀਆਂ ਦੋ ਖਿੜਕੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਖ਼ਾਲੀ ਘਰ ਦੀ ਕੰਧ ਦਾ ਟੁਕੜਾ ਸੀ।
"ਤੂੰ ਖਿੜਕੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਏਂ," ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਸਦੇ ਚਾਚੇ ਨੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਕੇ ਕਿਹਾ। "ਜੋਸਫ਼, ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇ, ਕੀ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ, ਕੀ ਇਹ ਸਚਮੁੱਚ ਸੱਚ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ?"
"ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਚਾਚਾ, ਕੇ. ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਖ਼ਾਲੀ ਮੂਡ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਮੈਂ ਤਾਂ ਅਜੇ ਤੱਕ ਇਹ ਵੀ ਸਮਝ ਸਕਿਆ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਹਿ ਕੀ ਰਹੇਂ ਹੋਂ।"
"ਜੋਸਫ਼," ਉਸਦੇ ਚਾਚੇ ਨੇ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੀ ਸੁਰ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, "ਤੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸੱਚ ਬੋਲਿਆ ਏ। ਜਿੱਥੋਂ ਤੱਕ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ। ਪਰ ਕੀ ਤੇਰੇ ਇਹਨਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਬੁਰੇ ਸ਼ਗਨ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੰਨ ਲਵਾਂ?"
"ਤੂੰ ਕਿਸ ਚੀਜ਼ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਏਂ, ਇਸਦਾ ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਮੈਨੂੰ ਹੈ," ਕੇ. ਨੇ
122 ।। ਮੁਕੱਦਮਾ
