ਅਸਮਰੱਥ ਸਨ।
"ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਪੁਰਾਣੇ ਘਿਸੇ-ਪਿਟੇ ਐਕਟਰ ਭੇਜੇ ਹਨ," ਕੇ. ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਤਸੱਲੀ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਨਿਗ੍ਹਾ ਮਾਰੀ "ਉਹ ਸਸਤੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ।" ਉਹ ਅਚਾਨਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵੱਲ ਮੁੜਕੇ ਬੋਲਿਆ, "ਤੁਸੀਂ ਲੋਕ ਕਿਸ ਥਿਏਟਰ ਵਿੱਚ ਐਕਟਿੰਗ ਕਰਦੇ ਹੋਂ?"
"ਥਿਏਟਰ?" ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਦੀ ਸਲਾਹ ਲੈਣ ਦੇ ਲਈ ਉਸਦੇ ਵੱਲ ਮੁੜਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਹਿੱਲ ਰਹੇ ਸਨ। ਦੂਜਾ ਵਿਅਕਤੀ ਤਾਂ ਘੁੰਨੇ ਜਿਹੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਿੱਚ ਸੀ ਅਤੇ ਅਸਮਰੱਥਤਾ ਜਿਹੀ ਵਿੱਚ ਫਸਿਆ ਹੋਇਆ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।
"ਤੂੰ ਅਜੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਲਈ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਏਂ," ਕੇ. ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਹੈਟ ਲੈਣ ਲਈ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਪੌੜੀਆਂ ਦੇ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੇ. ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਤੋਂ ਫੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਉਹ ਬੋਲਿਆ- "ਗ਼ਲੀ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਣ ਤੱਕ ਉਡੀਕ ਕਰੋ, ਮੈਂ ਬਿਮਾਰ ਨਹੀਂ ਹਾਂ।" ਪਰ ਗ਼ਲੀ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੇ. ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਫੜ੍ਹ ਲਈਆਂ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿ ਕੇ. ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਫੜ੍ਹਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਮੋਢੇ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਨਾਲ ਲਾਏ ਹੋਏ ਸਨ, ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਮੋੜੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ, ਆਪਣੀ ਬਾਹਾਂ ਨਾਲ ਕੇ. ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਇੱਕ ਇਕਾਈ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੁੱਝ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੁਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਕਿ ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਹੀ ਡਿੱਗ ਪੈਂਦੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਏਕਤਾ ਸਿਰਫ਼ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ।
ਗ਼ਲੀ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਜਗਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਬੱਤੀਆਂ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ, ਕੇ. ਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਦਾ ਬਿਹਤਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਜਾਇਜ਼ਾ ਲੈਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਿਹੜੇ ਉਸਦੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਮਰੀਅਲ ਜਿਹੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਹੁਣ ਵੀ ਇਹ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦਾ ਸੀ।
"ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਕਿਰਾਏਦਾਰ ਹਨ," ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ
290॥ ਮੁਕੱਦਮਾ
