ਵਿਚਾਰਹੀਣ ਅਤੇ ਬੁੱਧੀਹੀਣ ਘਟਨਾ
ਬਾਹਰ ਸੁੰਨੀ ਗ਼ਲੀ ’ਚ ਤੱਕਦੇ ਰਹਿਣ ਨਾਲ ਜਦੋਂ ਉਹ ਥੱਕ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਆ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪਲੰਘ ’ਤੇ ਪੈ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਵੱਡੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਬੂਹਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਰੱਖਿਆ ਤਾਂ ਕਿ ਇਸ ਆਵਾਸ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਪਲੰਘ 'ਤੇ ਪਏ-ਪਏ ਵੇਖ ਸਕੇ। ਗਿਆਰਾਂ ਵਜੇ ਤੱਕ ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ, ਸਿਗਾਰ ਪੀਂਦੇ ਹੋਏ ਉੱਥੇ ਪਿਆ ਰਿਹਾ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਅੱਕ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉੱਠ ਕੇ ਹਾਲ ਦੇ ਚੱਕਰ ਕੱਟਣ ਲੱਗਾ, ਜਿਵੇਂ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਫ਼ਰਾਉਲਨ ਬਸਨਰ ਛੇਤੀ ਮੁੜ ਆਵੇਗੀ। ਉਸਦੀ ਉਸਨੂੰ ਵੇਖ ਲੈਣ ਦੀ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਸਲ 'ਚ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਵੀ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਉਹ ਇਸੇ ਸਮੇਂ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਸਨੂੰ ਖਿਝ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਅਜੇ ਤੱਕ ਨਾ ਆਉਣਾ, ਹੁਣ ਇਸ ਦਿਨ ਦੇ ਅੰਤ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਲਈ ਹੋਰ ਦਰਦ ਭਰਿਆ ਬਣਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਹ ਵੀ ਉਸੇ ਦੀ ਇੱਕ ਭੁੱਲ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਸੀ, ਕਿ ਅਜੇ ਤੱਕ ਸਵੇਰ ਦਾ ਇੱਕ ਗਿਲਾਸ ਦੁੱਧ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੀ ਸਕਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਅੱਜ ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਲਈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਹ ਐਲਸਾ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਿਆ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਵੀ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਐਲਸਾ ਦੇ ਕੋਲ ਸ਼ਰਾਬਖਾਨੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਤੈਅ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਫ਼ਰਾਉਲਨ ਬਸਨਰ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਉੱਥੇ ਚਲਾ ਜਾਵੇਗਾ।
ਸਾਢੇ ਗਿਆਰਾਂ ਵਜੇ ਕੇ. ਨੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਉਦੋਂ ਉਸਦੀ ਸੋਚ ਦੀ ਤੰਦ ਟੁੱਟ ਗਈ ਅਤੇ ਫਿਲਹਾਲ, ਜਿਹੜੇ ਹਾਲ ’ਚ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਮਝ ਕੇ ਭਟਕ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉੱਥੋਂ ਭੱਜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਬਾਹਰੀ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰਦੇ ਵੇਲੇ ਕੰਬਣੀ ਜਿਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਰੇਸ਼ਮੀ ਸ਼ਾਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਜਿਹੇ ਮੋਢਿਆਂ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਵਲੇਟ ਲਿਆ। ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕੇ. ਕਿਸੇ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਵੀ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਹੁਣੇ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਵੱਸ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਬੱਤੀ ਜਲਾਉਣਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਜੇਕਰ ਉਹ ਇੰਜ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਤਾਂ ਫ਼ਰਾਉਲਨ ਬਸਨਰ ਦੇ ਮਾਣ-ਸਤਿਕਾਰ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਹੋ ਸਕਦਾ
35
