ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਯਾਦਾਂ
ਅਛੂਤ ਦੀ ਪੁਕਾਰ
ਪੰਡ ਸਿਰ ਤੇ ਤੂੜੀ ਦੀ।
ਬਾਰ੍ਹੀਂ ਵਰੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ,
ਰਬ ਸੁਨਦਾਏ ਰੂੜੀ ਦੀ।
ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਰੁਲ ਗਏ ਆਂ।
ਐਸੇ ਮਿਟ ਚੁਕੇ ਕੇ,
ਰਬ ਨੂੰ ਵੀ ਭੁੱਲ ਗਏ ਆਂ।
ਅਖੀਆਂ ਤੋਂ ਮੀਂਹ ਵਰਦਾ।
ਏਸ ਖਵਾਰੀ ਤੋਂ,
ਪੈਦਾ ਹੀ ਨਾਂ ਕਰਦਾ।
ਜਗ ਸੁਨਦੇ ਮਿੱਠਾ ਏ।
ਦੁਰ ਦੁਰ ਛਿਰ ਛਿਰ ਹੀ,
ਅਸੀਂ ਆਕੇ ਡਿੱਠਾ ਏ।
ਦੁਖਾਂ ਦੇ ਸਾੜੇ ਹਾਂ।
ਜੂਨ ਮਨੁਖਾਂ ਦੀ,
ਪਸ਼ੂਆਂ ਤੋਂ ਮਾੜੇ ਹਾਂ।
ਪ੨
