‘ਗਯਾਨ ਐਸ਼ ਅਰਾਮ ਨੂੰ ਜਾਣੀਏ ਜੀ ਅਸੀਂ ਜੋਗਦਾ ਹਰਫ ਨਾ ਜਾਨੀਏ ਜੀ ਤੇ-ਤਾਰ ਦਰਗਾਹ ਥੀਂ ਜਦੋਂ ਆਸੀ ਕਿਵੇਂ ਛਡੇਗਾ ਤਖ਼ਤ ਤੇ ਤਾਜ ਬੱਚਾ ਨਾ ਇਹ ਰੈਵਸੀ ਸਾਜ਼ ਸਾਮਾਨ ਬੱਚਾ ਕੇਹੜਾ ਕਰੇਗਾ। ਫੇਰ ਆ ਰਾਜ ਬੱਚਾ ਨਾਏ ਮਹਿਲ ਰੈਸ਼ਨ ਨਾਏ ਮਾੜੀਆਂ ਵੇ ਉਲਟੇ ਹੋ ਜਾਸਨ ਸਾਰੇ ਕਾਜ ਬੱਚਾ 'ਗਯਾਨ ਵਸਤਾਂ ਦੇ ਅੰਦ ਭਰੇ ਰੇਸ਼ਨ ਮਰਨਲਗਿਆਂ ਕਫਨਈ ਦਾਜ ਬੱਚਾ ਟੋ-ਟੁਰ ਗਿਆ ਪਿਤਾ ਸੂਰ ਤੇਰਾ ਜਾਂਦੀ ਵਾਰ ਕੀ ਨਾਲ ਲੈ ਗਿਆਈ ਵੇ ਚਾਰੇ ਪੱਲੜੇ ਝਾੜਕੇ ਉਠ ਟੁਰਿਆ ਪਿਛੇ ਠਾਠ ਭਰਿਆ ਰਹਿ ਗਿਆਈ ਵੇ ਏਸ ਰਾਜ ਤੋਂ ਚੰਗਾ ਫਕੀਰ ਹੋਣਾ ਜਾਂਦੀ ਵਾਰ ਇਹੋ ਕਹਿ ਗਿਆ ਈ ‘ਯਾਨਚੰਦ ਤੂੰ ਰਤੀਵੀ ਸਮਝਦਾ ਨਹੀਂ ਪਰਦਾ ਅਕਲ ਉਤੇ ਪੈਗਿਆਈ ਵੇ ਸੇ ਸਾਬਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਰਾਜੇ ਮਾਤਾ ਰਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਛਡ ਜਾਵਾਂ ਪਈਆਂ ਤੱਤੀਆਂ ਰੋਣ ਕੁਰਲਾਣਗੀਆਂ ਓਹਨਾਂ ਸੱਟ ਅੰਦ ਡੂੰਘੀਖੱਡ ਜਾਵਾਂ ਕਲ ਨਾਲ ਓਹਨਾਂ ਲਾਵਾਂ ਲੀਤੀਆਂ ਮੈਂ ਹਰੇ ਵਿਕਸ ਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਵੱਡ ਜਾਵਾਂ 'ਗਯਾਨਚੰਦ’ਮੈਂ ਜੀਊਂਦਿਆਂ ਮਰਾਂਕੀਕਰਹੱਥੀਂ ਆਪ ਦੀਵਾਘੜੀਅੱਡ ਜਾਵਾਂ ਜੰਮ-ਜਾਨ ਦੇ ਹੱਠ ਤਿਆਗ ਮਾਤਾ ਰਤੀ ਤਰਸ ਕਰ ਧੀਆਂ ਪਾਈਆਂ ਤੇ ਛੱਡ ਗਿਆ ਮੱਥੇ ਰਤੋ ਰਤ ਕਰਸਨ ਕਰ ਰਹਿਮ ਤੂੰ ਕਲ ਵਿਆਹੀਆਂ ਤੇ ਪਿਛੋਂ ਹੋਏਗੀ ਮਾਏਨੀ ਔਣਗੀਆਂ ਲੱਖਾਂ ਆਫ਼ਤਾਂ ਰਾਜਿਆਂ ਜਾਈਆਂ ਤੇ ਸਤਵੰਤੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਹਨ ਨਾਰਾਂ ਰਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਓਹਨਾਂ ਜੁਦਾਈਆਂ ਤੇ ਚੇ-ਚੁਪ ਕਰ ਬਚਿਆ ਜਾਨ ਵੀ ਦੇ ਗੱਲਾਂ ਬਹੁਤੀਆਂ ਪਿਆ ਬਨਾ ਨਾਹੀਂ ਰੰਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ਸਕੀਆਂ ਏਹ ਐਡਾ ਜਤ ਤੇ ਸਤ ਜਤਾ ਨਾਹੀਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਰਖਿਆ ਏਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਜੰਦੇ ਚਲੀ ਓਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੀ ਕੋਈ ਵਾਹ ਨਾਹੀਂ 'ਗਯਾਨ ਸ਼ੇਖਸਾਦੀ ਕੋਲੋਂ ਪੁਛ ਜਾਕੇ ਤੈਨੂੰ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਖਬਰ ਕਾ ਨਾਹੀਂ ਹੋ-ਹਾਲ ਸੁਣ ਤੂੰ ਮਾਮੇ ਭਰਥਰੀ ਦਾ ਕੀ ਕੀ ਔਰਤਾਂ ਉਸਦਾ ਹਾਲ ਕੀਤਾ ਮਕਰ ਦੇਖਕ ਤੇ ਹੋ ਫਕੀਰ ਗਿਆ ਦਿਲੋਂ ਰਤੀ ਨਾ ਰਜ਼ ਮਲਾਲ ਕੀਤਾ ਜੇਹੜੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੂੰਸਤੀ ਸਮਝਦਾ ਸੀਪਾਪਨ ਨਿਕਲ ਆਈਜੋ ਖਯਾਲਕੀਤਾ ‘ਗਯਾਨ ਚੰਦ' ਤਿਆਗ ਕੇ ਗਿਆ ਦੁਨੀਆਂਜੋਗੀ ਹੋਏਕੇਜਨਮ ਨਿਹਾਲ ਕੀਤਾ ਖੋ - ਖਬਰ ਨਾਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਮਾਤਾ ਸਾਰਾ ਮੁਢ ਤੋਂ ਹਾਲ ਸੁਨਾਵੀਏ ਜੀ
