'ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਦੋਸਤ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿਣੈ।'
'ਦਿਨੇਸ਼ ਅਜੀਬ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਫਸ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ, ਨਾ ਤਾਂ ਉਹ ਦੀ ਹੱਤਕ ਹੋਈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਮੁਤਾਬਕ ਉਹ ਨੂੰ ਕੋਈ ਰਿਸਪਾਂਸ ਮਿਲਿਆ। ਪਰ ਉਹ ਸੋਚਦਾ, ਨਿਸ਼ਾ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸੁਥਰੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਉਹ ਨੂੰ ਝਾੜ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।'
ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਉਹ ਮਿਲਣ ਲੱਗੇ। ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਦੌਰ ਚੱਲਦੇ।ਦਿਨੇਸ਼ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਨੂੰ ਇੱਕ ਘਸਿਆ-ਪਿਟਿਆ ਫਿਕਰਾ ਬੋਲ ਬੈਠਾ, 'ਨਿਸ਼ਾ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾਂ।'
ਉਹ ਹੱਸਣ ਲੱਗੀ। ਤੇ ਫਿਰ ਗੰਭੀਰ ਹੋ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ, 'ਕਿੰਨਾ ਕੁ?'
'ਉਨਾ, ਜਿੰਨਾ ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨ੍ਹੀਂ ਕੀਤਾ।'
'ਤੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕੀਤੈ?'
'ਹਾਂ।'
'ਕਿੰਨੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ?'
'ਕਈਆਂ ਨੂੰ।'
'ਕਈਆਂ ਨੂੰ।'
'ਤਾਂ ਫੇਰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਨ੍ਹੀਂ ਭਰਿਆ?'
ਨਹੀਂ, ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਨ੍ਹੀਂ ਇਹ।'
'ਹੋਰ?'
'ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਈ ਐ, ਮੇਰੀ ਬੀਵੀ ਬਿਮਾਰ ਐ।'
'ਹਾਂ..'
'ਉਹ ਬਚਦੀ ਨ੍ਹੀਂ।'
'ਹੂੰ।'
'ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰਾ ਸੰਸਾਰ ਖਾਲੀ ਹੋ ਜੂਗਾ।'
'ਫੇਰ?'
'ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਸਾਥ ਦੀ ਲੋੜ ਐ। ਕੋਈ ਔਰਤ ਮੇਰਾ ਸਹਾਰਾ ਬਣ ਜਾਵੇ।'
'ਉਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਹੈਗੀ ਆਂ।'
ਤੂੰ ਨ੍ਹੀ ਹੋ ਸਕਦੀ।
'ਕਿਉਂ?'
'ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤ ਹੋਈ।'
'ਹੋਰ ਤੈਨੂੰ ਔਰਤ ਦੀ ਕਿਵੇਂ....'
'ਦਿਨੇਸ਼ ਜੋ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਦੱਸਣ ਲੱਗਿਆ, 'ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਚਾਹੀਦੈ।'
'ਓਏ, ਛੱਡ ਯਾਰ, ਸਾਨੂੰ ਪਤੈ ਤੇਰਾ ਇਹ ਦਿਨੇਸ਼ ਤੇਰੀ ਓਸ ਨਿਸ਼ਾ ਤੋਂ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੇ।'
ਅਧੂਰੀ ਬਹਿਸ ਦਾ ਜ਼ਹਿਰ
219
