‘ਜੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਵਿਆਹ ਲਵਾਂ?'
'ਹਾਂ!' ਉਸ ਦਾ ਜਵਾਬ ਹੁੰਦਾ।
‘ਜੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕੱਢ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂ?
'ਆਪਾਂ ਦਿੱਲੀ ਜਾ ਬੰਬਈ ਜਾ ਪਹੁੰਚੀਏ!' ਉਸ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਚੱਕਵਾਂ ਹੁੰਦਾ।
‘ਤੂੰ ਸੋਹਣੀ ਬੜੀ ਐਂ?'
‘ਡੱਬੀ 'ਚ ਪਾ ਕੇ ਰੱਖ ਲੈ ਫੇਰ!’ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਹਾਜ਼ਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਮੇਰੇ ਬੁੱਕ ਮਿਣਕੇ ਲੈ ਗਈ ਤੇ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਚਾਂਦੀ ਦਾ ਇੱਕ ਕੜਾ ਬਣਵਾ ਕੇ ਮੇਰੇ ਮੇਚ ਦਾ ਲੈ ਆਈ। ਮੈਂ ਖ਼ਾਹਿਸ਼ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤੀ- 'ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਤੇਰੀ ਇਸ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਨੂੰ ਜੇ ਮੈਂ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖਣੈ ਤਾਂ ਤੂੰ ਹੀ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਏਸ ਕੜੇ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ ਵਿੱਚ ਪਾ।' ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਚਿਰ ਘੁਲਦੀ ਰਹੀ। ਕੜਾ ਕੁਝ ਭੀੜਾ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਚੜ੍ਹਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਜਾਣ ਕੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਕ ਨੂੰ ਵੀ ਕੁਝ ਕਸ ਲੈਂਦਾ ਸਾਂ ਕਿ ਕੜਾ ਨਾ ਚੜ੍ਹੇ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘੁੱਗੀਆਂ ਵਰਗੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਬਿਜਲੀ ਭਰਦੀ ਰਹੇ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਜੁਗਤ ਕੀਤੀ। ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ 'ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਪਾਣੀ ਪਾ ਕੇ ਸਾਬਣ ਦੀ ਟਿੱਕੀ ਹੱਥ 'ਤੇ ਮਲ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕੂਲੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਾਬਣ ਦੀ ਝੱਗ ਮੇਰੇ ਬੁੱਕ ਤੇ ਮਲ ਦਿੱਤੀ 'ਤੇ ਕੜਾ ਪੁਲਕ ਦੇਣੇ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਚਾਂਦੀ ਦਾ ਕੜਾ ਪਾ ਕੇ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੁੱਚੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਬੰਨ੍ਹ ਲਿਆ ਹੈ।
ਦੋਸਤੋ, ਅੱਕਿਓ ਨਾ। ਉਸ ਦੀ ਪਿਆਰ ਕਥਾ ਜਾਂ ਆਪਣੀ ਪਿਆਰ ਕਥਾ ਸੁਣ ਕੇ ਮੇਰੀ ਹਿੱਕ ਜਿਵੇਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ’ਤੋਂ ਮੈਲ ਧੋ ਲੈਣ ਦਿਓ।
ਕੋਈ ਲਾਵਾਰਸਾ ਦਰਖ਼ਤ ਮੀਂਹ ਹਨੇਰੀ ਨਾਲ ਜੇ ਡਿੱਗ ਪਵੇ, ਲੱਕੜਾਂ ਲੋਕ ਚੁੱਕ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਬਾਕੀ ਇੱਕ ਟੋਆ ਜਿਹਾ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਥੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਦਰਖ਼ਤ ਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇਗਾ।
ਅੱਗ ਬਲਦੀ ਹੈ। ਸੇਕ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਫੇਰ ਉਸ ਦੀ ਰਾਖ਼ ਹੀ ਤਾਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹੈ ਤੇ ਫੇਰ ਰਾਤ ਬੱਸ ਦਿਨ ਭਰ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ
ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਉਮਰ ਦਾ ਵੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੇਲਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਤੇ ਫੇਰ ਬੱਸ ਬਿੱਝੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਦਰਖ਼ਤ ਵੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਡਿੱਗਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਟੋਆ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮੁੰਦਿਆ ਜਾਂਦਾ। ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਅੱਗ ਬਲਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਰਾਖ ਉੱਡ ਉੱਡ ਕੇ ਓਨੀ ਦੀ ਓਨੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਸੂਰਜ ਢਲਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੀ ਰਾਤ ਛੱਡ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲਈ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੀ ਰਾਤ ਹੈ।
ਅੱਜ ਉਸ ਦੇ ਪਿੰਡ ਜਾ ਕੇ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਸ ਵੱਲ ਲਿਖੀ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਚਿੱਠੀ ਇੱਕ ਬਾਂਦਰ ਮੂੰਹੇਂ ਕਰਿਆੜ ਦੇ ਹੱਥ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਉਸ ਚਿੱਠੀ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਲੁਕੋਣ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਜ਼ਰੂਰ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ
166
ਰਾਮ ਸਰੂਪ ਅਣਖੀ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ
