ਤੇ ਸ਼ੇਅਰ ਲਿਖ ਕੇ ਦੇਣ ਲਈ ਇਸਰਾਰ ਕਰਦੀ। ਉਹ ਬਹੁਤੀ ਦੇਰ ਕੈਨਵਸ ’ਤੇ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਫੇਰ ਸੌਂ ਗਿਆ।
ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਵੀ ਲੱਗਪਗ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਉਹ ਤੋਂ ਸੰਵਾਰ ਕੇ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿੱਚ ਹਲਕਾ-ਹਲਕਾ ਖਲਲ ਮਚਾਉਂਦੀ ਰਹੀ। ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਉਹ ਸਦੇਹਾਂ ਉੱਠਿਆ। ਚਾਹ ਪੀਤੀ, ਫਲੱਸ਼ ਗਿਆ, ਬੁਰਸ਼ ਕਰਕੇ ਸਟੂਡੀਓ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਤੇ ਮਨ ਮਾਰ ਕੇ ਕੈਨਵਸ ਤੇ ਬੁਰਸ਼ ਚਲਾਉਣ ਲੱਗਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਬੁਰਸ਼ ਤੇਜ਼-ਤੇਜ਼ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਇੰਝ ਕਰਨ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਸਵਿੱਤਰੀ ਦਾ ਖਿਆਲ ਖਾਰਜ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਾਫ਼ੀ ਸਮਾਂ ਬੀਤ ਗਿਆ। ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ, ਉਹ ਕਦੋਂ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁਰਸੀਆਂ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਦਾ ਧਿਆਨ ਭੰਗ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਅਫ਼ਜ਼ਲ ਨੂੰ ਸਿਗਰਟ ਦੀ ਤਲਬ ਲੱਗੀ। ਨਾਸ਼ਤਾ ਉਹ ਕਦੋਂ ਦਾ ਕਰ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਗਰਟ ਨੱਪੀ, ਲਾਈਟਰ ਜਗਾਇਆ ਤੇ ਕਸ਼ ਲੈ ਕੇ ਧੂੰਆਂ ਛੱਡਣ ਵੇਲੇ ਉਹ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੀਆਂ ਕੁਰਸੀਆਂ ਵੱਲ ਝਾਕਿਆ। ਉਹ ਮੁਸਕਰਾ ਉੱਠੀ। ਉਹ ਕੋਈ ਤਿੱਖੀ ਚੀਜ਼ ਚੁਭਣ ਵਾਂਗ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਕੈਨਵਸ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹਾਂ ਹਟ ਕੇ ਬੋਲਿਆ, 'ਆਈਏ, ਆਈਏ। ਤੁਮ ਕਬ ਸੇ ਬੈਠੀ ਹੋ ਯਹਾਂ?'
‘ਜਬ ਸੇ ਆਪ ਨੇ ਦੇਖਾ ਨਹੀਂ।'
ਉਹ ਆਪ ਚੱਲ ਕੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁਰਸੀਆਂ ਕੋਲ ਆ ਖੜ੍ਹਾ ਤੇ ਫੇਰ ਇੱਕ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਚਿੱਤਰ ਵੱਲ ਝਾਕਿਆ। ਪੁੱਛਿਆ, 'ਬਨ ਰਹੀ ਹੈ ਬਾਤ ਕੋਈ?'
'ਬਾਤ ਬਨ ਤੋਂ ਰਹੀ ਹੈ। ਬਨ ਜਾਏਗੀ ਏਕ ਦਿਨ।' ਉਹ ਫੇਰ ਮੁਸਕਰਾਈ।
'ਆਈਏ, ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਮੈਂ ਬੈਠਤੇ ਹੈਂ।' ਉਹ ਬੋਲਿਆ।
ਸਵਿੱਤਰੀ ਉਹ ਦੇ ਮਗਰ-ਮਗਰ ਤੁਰਨ ਲੱਗੀ, ਉਹਦੀ ਛਾਂ ਵਾਂਗ। ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਅਫ਼ਜ਼ਲ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, 'ਚਾਏ ਪੀਓਗੀ ਕਯਾ?'
ਉਹ ਚੁੱਪ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ।
'ਖੁਦ ਹੀ ਬਨਾਨੀ ਪੜੇਗੀ, ਕਿਚਨ ਮੈਂ ਜਾਕਰ। ਬਹਾਦਰ ਸ਼ਾਇਦ ਬਾਜ਼ਾਰ ਗਿਆ ਹੈ। ਦਿਖ ਨਹੀਂ ਰਹਾ।'
ਸਵਿੱਤਰੀ ਨੂੰ ਚਾਹ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲੱਗੀ। ਚੀਨੀ, ਚਾਹ-ਪੱਤੀ ਤੇ ਦੁੱਧ ਲੱਭਦੀ ਰਹੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਗੈਸ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਸੀ ਤੇ ਬਰਤਨ ਵੀ। ਦੋ ਫੁੱਲਦਾਰ ਕੱਪ ਇੱਕ ਤਸ਼ਤਰੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਕੇ ਉਹ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਈ। ਤਸ਼ਤਰੀ ਤਿਪਾਈ ’ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ। ਅਫ਼ਜ਼ਲ ਸੋਫ਼ੇ ’ਤੇ ਗੁੰਮ-ਸੁੰਮ ਬੈਠਾ ਸੀ।ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਕੋਲ ਹੋ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਅਫ਼ਜ਼ਲ ਨੇ ਚਾਹ ਦੀ ਚੁਸਕੀ ਭਰੀ ਤੇ ਖਿੜ ਉੱਠਿਆ, 'ਵਾਹ ਕਯਾ ਚਾਏ ਬਨਾਈ ਹੈ, ਲੁਤਫ਼ ਆ ਗਿਆ।' ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਸਵਿੱਤਰੀ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਿਆ ਤੇ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਚੁੰਮ ਲਿਆ। ਸਵਿੱਤਰੀ ਦਾ ਹੱਥ ਲੁਗਲੁਗਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਮ ਉਤਰਨ ਲੱਗੀ, ਪਰ ਉਹ ਹੱਸ ਪਈ। ਅੱਖਾਂ ਗਿੱਲੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਅਫ਼ਜ਼ਲ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦਾ ਇਹ ਰੂਪ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਆਇਆ ਤੇ ਫੇਰ ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਸ਼ੇਅਰ ਪੜ੍ਹ ਦਿੱਤਾ। ਸਵਿੱਤਰੀ ਵਾਹ-ਵਾਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ।
ਜਮ੍ਹਾਂ ਖਾਤਾ
77