ਪੰਨਾ:ਵਸੀਅਤ ਨਾਮਾ.pdf/165

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
Jump to navigation Jump to search
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ

ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਚੰਚਲਤਾ ਅਰ ਛਾਇਆ ਦਾ ਰੋਣਾ ਦੇਖ ਕੇ ਰਜਨੀ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਅੰਤ ਕਾਲ ਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਪੀੜ ਵੀ ਹੋਣ ਲਗੀ । ਤਦ ਰਜਨੀ ਨੇ ਛਾਇਆ ਨੂੰ ਕਿਹਾ--ਅਜ ਮੇਰਾ ਅੰਤਮ ਦਿਨ ਏ ।
ਛਾਇਆ ਰੋ ਉਠੀ । ਕੁਛ ਕਹਿ ਨ ਸਕੀ । ਰਜਨੀ ਨੇ ਕਿਹਾ-ਇਕ ਭੀਖ ਮੰਗਦੀ ਹਾਂ, ਰੋ ਨਹੀਂ। ਮੇਰੇ ਮਰਨ ਦੇ ਬਾਹਦ ਰੋਣਾ ਫਿਰ ਮੈਂ ਮਨਾਂ ਕਰਨ ਨਹੀਂ ਆਵਾਂਗੀ। ਹੁਣ ਇਹੋ ਲਾਲਸਾ ਏ ਕਿ ਅਜ ਤੁਸਾਂ ਨਾਲ ਜੋ ਦੋ ਚਾਰ ਗਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਿਸਚਿੰੰਤ ਕਹਿ ਸਕਾਂ।
ਛਾਇਆ ਅਥਰੂ ਪੂੰਝ ਕੇ ਰਜਨੀ ਕੋਲ ਬੈਠ ਗਈ। ਪਰ ਗਲਾ ਰੁਕ ਗਿਆ, ਕੁਛ ਕਹਿ ਨ ਸਕੀ।
ਰਜਨੀ ਕਹਿਣ ਲਗੀ-ਮੇਰੀ ਇਕ ਹੋਰ ਭੀਖ ਏ, ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਏਥੇ ਨ ਆਵੇ । ਟਾਈਮ ਔਣ ਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਲਵਾਂਗੀ। ਪਰ ਇਸ ਵੇਲੇ ਏਥੇ ਕੋਈ ਨ ਆਵੇ। ਨਹੀਂ ਤੇ ਫੇਰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਗਲ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾ।
ਛਾਇਆ ਕਿੱੱਨਾ ਚਿਰ ਰੋਣਾ ਰੋਕ ਰਖੇ ?
ਰਾਤ ਹੋ ਚਲੀ। ਰਜਨੀ ਨੇ ਪੁਛਿਆ-ਭੈਣ, ਕਿਆ ਚਾਂਦਨੀ ਰਾਤ ਹੈ ?
ਖਿੜਕੀ ਖੋਲ ਕੇ ਛਾਇਆ ਨੇ ਦੇਖਿਆ-ਸੁੰਦਰ ਚਾਂਦਨੀ ਖਿਲਰੀ ਹੋਈ ਏ।
ਰਜਨੀ-ਸਾਰੀਆਂ ਬਾਰੀਆਂ ਖੋਲ ਦਿਉ, ਮੈਂ ਚਾਂਦਨੀ ਦੇਖ ਕੇ ਮਰਾਂਗੀ । ਦੇਖ ਬਾਰੀ ਦੇ ਥਲੇ ਜੋ ਫੁਲਵਾੜੀ ਹੈ ਉਸ ਵਿਚ ਫੁਲ ਖਿੜੇ ਹਨ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ?
ਉਸੇ ਬਾਰੀ ਕੋਲ ਖਲੋ ਕੇ ਗੁਬਿੰਦ ਲਾਲ ਅਤੇ ਰਜਨੀ ਦੀ ਗਲ ਬਾਤ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਅਜ ਸਤ ਸਾਲ ਤੋਂ ਰਜਨੀ ਉਸ ਬਾਰੀ ਕੋਲ ਗਈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਕਦੀ ਉਸਨੂੰ ਖੋਲਿਆਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ,

੧੬੬