________________
( ੩੦੪ ) ਪਾਠਕ ਗਨ ! ਅਪਨੀ ਮੈਨਾਂ ਨੂੰ ਪਰਜਤੇ ਨਸਦਿਆਂ ਦੇਖ ਕੁੰਭਕਰਨ ਨੇ ਗੁਸੇ ਨਾਨ, ਬੜੇ ਜੋਰ ਦੀ ਮੰਖ ਵਜਾਇਆ ਅਰ ਸਾਰੀ ਸੈਨਾਂ ਨੂੰ ਇਕੋ ਵਾਰੀ ਆਕੁ ਮਨ ਕਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦੇ ਦਿਤਾ। ਭਕਰਨ ਕੋਧ ਵਿਚ ਆਕੇ ਲਛਮਨ ਵਲ ਜਾਂ ਲਪਕਿਆ ਪਰ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਾਮਚੰਦੂ ਨੇ ਸ਼ਤ ਦੀ ਸੇਵਾ ਅਰ ਖਦਾਰੀ ਲਈ ਕੜ ਕੜ ਕਰਦਾ ਬੜੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਇਕ ਭੀਰ ਛਡਿਆ ਜੋ ਉਸਦੀ ਸੰਗ੍ਰਾਮ ਵੇਸ਼ਨ ਨੂੰ ਲਗ ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਚੀਰਦਾ ਹੋਇਆ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਨਿਕਲ ਗਇਆ ਅਤੇ ਕੁੰਭਕਰਨ ਬੇਹੋਸ਼ ਕੇ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਤੇ ਡਿਗ ਪਇਆ ਅਰ ॥ ॥ਦੋਹਰਾਂ | ਅੰਤ ਸਮਾਂ ਲੋਕ ਕੋ ਭਇਓ ਆਨ ਤਤਕਾਲ। ਗਿਰਿ ਓਧਰਾ ਤਲ ਕੁੰਭਕਰਨ ਲੀਓ ਸਾਂਸ ਅਤਿ ਸਾਲ ॥ | ਕੁੰਭਕਰਨ ਨੂੰ ਮਿਤਯੁ ਸੇਜਾ ਤੇ ਛਿਗਜ਼ਾਂ ਦੇਖਕੇ ਰਾਕਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਹਲ ਜੁ ਲੀ ਮਚ ਗਈ ਲੜਾਈ ਬੰਦ ਕੀਤੀ ਗਈ ਅਰ ਬਾਕੀ ਬਚੀ ਹੋਈ ਮੈਨਾਂ ਅਭੀਵ ਚਿੰਤਾਤੁਰ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਈ ਹੋਈ ਰਾਵਨ ਦੇ ਕੋਲ ਚਲੀ ਗਈ ॥ ॥ਚੌਪਈ ॥ ਲੰਕਾ ਰੁਤਬਾ ਟੂਟਿਓ ਆਨ। ਹੋਇ ਨਿਰਾਸ ਬੈਠੇ ਸਭ ਜਾਨ ॥ | ਪਇਆ ਮਲੂਮ ਹੋਵੇ ਇਹ ਹਾਲ। Original with: Language Department Punjab Digitized by: Panjab Digital Library
