(੩੨੪)
ਰੱਬਾ ਝੱਬ ਸੁਣੀਂ ਇਹ ਦੁਆ ਮੇਰੀ ਮੈਨੂੰ ਖੇੜਿਆਂ ਬਹੁਤ ਅਕਾਇਆ ਈ
ਜਿਹਾ ਕਰੇ ਕੋਈ ਤੇਹਾ ਪਾਂਵਦਾ ਏ ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕੂਕ ਸੁਣਾਇਆ ਈ
ਜੋਗੀ ਨੇ ਬਦਦੁਆ ਦੇਣੀ
ਰਾਂਝੇ ਹੱਥ ਉਠਾਇ ਦੁਆ ਮੰਗੀ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਜਬਾਰ ਕਹਾਰ ਸਾਈਂ
ਹੱਥੋਂ ਹੱਥੀਂ ਸਜ਼ਾ ਦੇ ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਡਾਢੜਾ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਕਹਿਰ ਪਾਈਂ
ਤੂੰ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ਕਹਾਰ ਪਿੱਛੇ ਏਸ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਕਾਦਰਾ ਅੱਗ ਲਾਈਂ
ਸਾਰਾ ਸ਼ਹਿਰ ਉਜਾੜਕੇ ਸਾੜ ਰੱਬਾ ਰੱਖ ਲਈਂ ਹੈਵਾਨ ਤੇ ਮਾਲ ਗਾਈਂ
ਸਾਡੀ ਸ਼ਰਮ ਰਹੇ ਕਰਾਮਾਤ ਜਾਗੇ ਬੰਨੇ ਬੇੜੀਆਂ ਸਾਡੀਆਂ ਲਾ ਜਾਈਂ
ਟੋਰੀਂ ਨਾਲ ਈਮਾਨ ਦੇ ਦਾਦ ਦੇਕੇ ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਗਰੀਬ ਦੀ ਸੁਣੀਂ ਦੁਆਈਂ
ਹੀਰ ਅਤੇ ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਦੁਆ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੋਣੀ ਖੁਦਾ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਵਿਚ
ਰਾਂਝਾ ਹੀਰ ਦੋਵੇਂ ਦਰਗਾਹ ਅੰਦਰ ਉਹਨਾਂ ਰੋਇਕੇ ਕੂਕ ਸੁਣਾਇਆ ਈ
ਰੱਬਾ ਕਹਿਰ ਘੱਤੀਂ ਏਸ ਕੌਮ ਉੱਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਚਾ ਸਤਾਇਆ ਈ
ਜਿਵੇਂ ਅੰਧ ਤੇ ਕਹਿਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਕਰਕੇ ਮਹਿਖਾਸਰੋਂ ਪੁਰੀ ਲੁਟਾਇਆ ਈ
ਸੁਰਗਾ ਪੁਰੀ ਅਮਰਾਪੁਰੀ ਇੰਦਰਪੁਰੀ ਦੇਵਪੁਰੀ ਮੱਖ ਵਾਸਤੇ ਲਾਇਆ ਈ
ਕਹਿਰ ਘੱਤੀਂ ਜੇ ਭਦਰਕਾ ਮਾਰਿਓਈ ਰੁੁੰਡ ਮੁੰਡ ਸਭ ਭਸਮ ਕਰਾਇਆ ਈ
ਕ੍ਰੋਧ ਘੱਤ ਕੇ ਜੋਇ ਹਰਨਾਕਸ਼ੇ ਤੇ ਨਾਲ ਨਖਾਂ ਦੇ ਢਿਡ ਪੜਾਇਆ ਈ
ਰਕਤਬੀਜ ਮਹਿਖਾਸਰੋਂ ਲਾਹ ਸੁੱਟੇ ਪਰਚੰਡ ਕਰ ਪਲਕ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਈ
ਘੱਤ ਕ੍ਰੋਧ ਜੋ ਪਾਇਕੇ ਕੰਸ ਦਾ ਜੀ ਮੁੰਡਾ ਕਾਹਨ ਤੋਂ ਚਾ ਪਟਵਾਇਆ ਈ
ਉਹ ਕ੍ਰੋਪ ਕਰੀਂ ਜਿਹੜਾ ਪਿਆ ਰਾਵਣ ਰਾਮਚੰਦ ਤੋਂ ਲੰਕ ਲੁਟਵਾਇਆ ਈ
ਉਹ ਕ੍ਰੋਪ ਕਰੀਂ ਜਿਹੜਾ ਭਾ ਜੋਗੀ ਬਿਸਵਾ ਮਿਤਰੋਂ ਖੇਲ ਕਰਵਾਇਆ ਈ
ਉਹ ਕ੍ਰੋਪ ਕਰੀਂ ਜਿਹੜਾ ਪਾਂਡਵਾਂ ਤੋਂ ਕੁਰਸ਼ੇਤਰ ਦੇ ਵਿਚ ਕਰਾਇਆ ਈ
ਦ੍ਰੋਪਤੀ ਚਾੜ੍ਹ ਜੋ ਲਾਇਕੇ ਭੀਲ ਭੀਖਮ ਜਿਹੜਾ ਕੈਰਵਾਂ ਦੇ ਗੱਲ ਪਾਇਆ ਈ
ਘੱਤ ਕ੍ਰੋਪ ਜਿਉਂ ਪਾ ਗਲ ਖਪਤੀ ਦੇ ਕਈ ਖੂਹਣੀਆਂ ਚਾ ਗਲਵਾਇਆ ਈ
ਘੱਤ ਕਰੋਪ ਜੋ ਦਰੋਪਤੀ ਨਾਲ ਹੋਈ ਬੇਦ ਨਾਲ ਪੁਰਾਣ ਬਚਾਇਆ ਈ
ਘੱਤ ਕਰੋਪ ਜਿਉਂ ਰਾਮ ਨੂੰ ਕੈਦ ਭੀਤਰ ਘੱਤ ਮੋਨਸਰੂਪ ਲਗਾਇਆ ਈ
ਜੁੱਧ ਵਿਚ ਜੋ ਰਾਮ ਤੇ ਲਛਮਣੇ ਨੇ ਕੁੰਭਕਰਣ ਦੇ ਬਾਬ ਕਰਾਇਆ
ਘੱਤ ਕਰੋਪ ਜਿਉਂ ਰਾਮ ਨੇ ਕਰੋਧ ਕਰਕੇ ਬਲੀ ਸਿੰਧ ਨੂੰ ਖੇਤ ਕਰਾਇਆ ਈ
ਘੱਤ ਕਰੋਪ ਜੋ ਪਾਪੀ ਤੇ ਰਾਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮਾਰਕੇ ਚਾ ਚਰਵਾਇਆ ਈ
