(੬੧)
ਕਲਾਮ ਮਲਕੀ
ਸੜੇ ਲੇਖ ਸਾਡੇ ਲੱਜ ਪਈ ਤੈਨੂੰ ਵੱਡੀ ਸੋਹਣੀ ਦੇਹੀ ਨੂੰ ਲੀਕ ਲਗੀ
ਨਿਤ ਕਰੇਂ ਯਾਰੀ ਨਿਤ ਕਰੇਂ ਤੋਬਾ ਨਿਤ ਕਰੇਂ ਪਖੰਡ ਤੇ ਨਿਤ ਠਗੀ
ਅਸੀਂ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਮੁੜੇਂ ਨਾਹੀਂ ਤੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਫਕੀਰ ਦੀ ਕਿਹੀ ਵਗੀ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਇਹ ਖੰਡ ਤੇ ਦੁੱਧ ਖਾਂਦੀ ਮਾਰੀ ਫਿਟਕ ਦੀ ਗਈ ਜੇ ਹੋ ਬਗੀ
ਕਲਾਮ ਹੀਰ
ਅੰਮਾਂ ਬਸ ਕਰ ਗਾਲ੍ਹੀਆਂ ਦੇ ਨਾਹੀ ਗਾਲ੍ਹੀ ਦਿਤਿਆਂ ਵਡਾ ਸਰਾਪ ਆਵੇ
ਬਿਨਾ ਰਬ ਦੀ ਪਟਨੀ ਬਹੁਤ ਬੁਰੀ ਧੀਆਂ ਮਾਰਿਆਂ ਬੜਾ ਅਜ਼ਾਬ ਆਵੇ
ਲੈ ਜਾਏ ਮੈਂ ਭਈਅੜਾ ਪਿਟੜੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਗੈਬ ਤੇ ਸੂਲ ਦਾ ਤਾਪ ਆਵੇ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਨਾ ਮੁੜਾਂਗੀ ਰਾਂਝਣੇ ਤੋਂ ਭਾਵੇਂ ਬਾਪ ਦੇ ਬਾਪ ਦਾ ਬਾਪ ਆਵੇ
ਮਲਕੀ ਦਾ ਚੁਪ ਕਰਨਾ
ਮਲਕੀ ਦੇਖਕੇ ਹੀਰ ਦਾ ਸ਼ੋਖ ਦੀਦਾ ਚੁੱਪ ਕਰ ਰਹੇ ਮੂਲ ਨਾ ਬੋਲਦੀ ਏ
ਸਭੋ ਖੇਸ਼ ਕਬੀਲੜੇ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਰਾਂਝੇ ਯਾਰ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਘੋਲਦੀ ਏ
ਦੰਮ ਮਾਰਨੇ ਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਨਾਹੀਂ ਉਹ ਤਾਂ ਵਡੇ ਪਹਾੜ ਨੂੰ ਤੋਲਦੀ ਏ
ਲੱਕ ਬੱਧਾ ਸੂ ਆਪਣੇ ਮਰਨ ਉਤੇ ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਦੇ ਵਾਂਗ ਨਾ ਡੋਲਦੀ ਏ
ਕੈਦੋ ਨੇ ਸਿਆਲਾਂ ਨੂੰ ਆਖਣਾ
ਕੈਦੋ ਆਣਕੇ ਆਖਦਾ ਸਹੁਰਿਓ ਓਇ ਮੈਥੋਂ ਕੌਣ ਚੰਗਾ ਮਤ ਦੇਸੀਆ ਓਇ
ਮਹੀਂ ਮੁੱਠੀਆਂ ਤੇ ਨਾਲ ਸਿਆਲ ਮੁੱਠੇ ਅਜ ਕਲ ਵਗਾੜ ਕਰੇਸੀਆ ਓਇ
ਇਹ ਨਿਤ ਦਾ ਪਿਆਰ ਨਾ ਜਾਏ ਖਾਲੀ ਪਿੰਜ ਗਡੀ ਦਾ ਪਾਸਨਾ ਦੇਸੀਆ ਓਇ
ਹਥੋਂ ਮਾਰ ਸਿਆਲਾਂ ਨੇ ਗਲ ਟਾਲੀ ਪਰ੍ਹਾਂ ਛਡ ਝੇੜਾ ਇਹ ਭੇਸੀਆ ਓਇ
ਇਕ ਰੱਗ ਵਧੀਕ ਹੈ ਲੰਙਿਆਂ ਦੀ ਕਿਰਤਘਣ ਫਰਫੇਜ ਮਲਖੇਸੀਆ ਓਇ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਇਹ ਲੁਚ ਮੁਸ਼ਟੰਡੜਾ ਏ ਅਖੀਂ ਮੀਟ ਬਹੇ ਬਣੇ ਚੇਸੀਆ ਓਇ
ਕਲਾਮ ਕੈਦੋ
ਕਿਸੇ ਰੋਜ ਨੂੰ ਮੁਲਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋਈ ਚੋਰੀ ਯਾਰੀ ਜੋ ਐਬ ਕੁਆਰੀਆਂ ਨੂੰ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਬਾਣ ਹੈ ਨੱਚਣੇ ਕੁੱਦਣੇ ਦੀ ਰਖੇ ਕੌਣ ਰੰਨਾਂ ਹੈਸਿਆਰੀਆਂ ਨੂੰ
ਦਿਨ ਰਾਤ ਖਰਾਬ ਵਿਚ ਬੇਲਿਆਂ ਦੇ ਰਾਂਝੇ ਨਾਲ ਰਹੇ ਬੰਨ੍ਹ ਧਾਰੀਆਂ ਨੂੰ
ਓਸ ਪਾ ਭੁਲਾਉੜਾ ਠੱਗਿਆ ਏ ਕੰਮ ਪਹੁੰਚਿਆ ਬਹੁਤ ਖੁਆਰੀਆਂ ਨੂੰ
ਜਦੋਂ ਚਾਕ ਉਧਾਲ ਲੈ ਜਾਗ ਨੱਢੀ ਤਦੋਂ ਝੂਰਸੋ ਬਾਜ਼ੀਆਂ ਹਾਰੀਆਂ ਨੂੰ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਮੀਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਾਈਆਂ ਨੀ ਸੋਈ ਜਾਣਦੇ ਯਾਰੀਆਂ ਦਾਰੀਆਂ ਨੂੰ
