ਹੈ; ਪਰ ਮਾਤਬਰਾਂ ਦੀ ਜਬਾਨੀ, ਜੋ ਆਪਣੀ ਅੱਖੀਂ ਦੇਖਿ ਅਾੲੇ ਹਨ, ੲਿਸ ਤਰਾਂ ਮਲੂਮ ਹੋੲਿਅਾ, ਜੋ ੲਿਹ ਬੀ ੳੁਸੀ ਮਾਨ ਤਲਾੳੁ ਵਿਚੋਂ, (ਜਿਹ ਦਾ ਜਿਕਰ ਅਗੇ ਸਤਲੁਜ ਦੀ ਵਿਥਿਅਾ ਵਿਖੇ ਲਿਖ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ,) ਨਿੱਕਲਿਅਾ ਹੈ। ਪਰੰਤੂ ੳੁਥੋਂ ਨਿਕਲਕੇ ਕਾਸਗਰ ਅਤੇ ਤਿੱਬਤ ਦੀਅਾਂ ਹੱਦਾਂ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ; ਅਰ ੳੁਥੋਂ ਕਾਫਰਸਥਾਨ, ਅਰ ਕਸਮੀਰ, ਅਰ ਪਖਲੀ, ਅਰ ਦਮਤੋੜ ਦੀਅਾਂ ਹੱਦਾਂ ਥੀਂ ਲੰਘਕੇ, ਯੂਸਫਜੲੀਅਾਂ ਦੇ ਮੁਲਖ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ; ਅਰ ੳੁਥੋਂ, ਅਟਕ ਬਨਾਰਸ ਦੇ ਕਿਲੇ ਦੇ ਹੇਠ, ਜੋ ਪਸੌਰ ਤੇ ਤੀਹ ਕੋਹ ੳੁਰੇ ਹੈ, ਪੁੱਜਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਕਾਬੁਲ ਦਾ ਦਰਿਅਾੳੁ, ਜੋ ਲੰਡਾ ਕਰਕੇ ਮਸਹੂਰ ਹੈ, ਹੋਰਨਾਂ ਨਹਿਰਾਂ ਸਣੇ, ਅਟਕ ਦੇ ਅੱਧ ਕੋਹ ੳੁਪਰੋਂ ਮਿਲਦਾ ਹੈ;ਅਤੇ ਰਾਜ ਘਾਟ ਕਿਲੇ ਦੇ ਹੇਠ ਹੈ। ਅਤੇ ੲਿਸ ਲੲੀ ਜੋ ੲਿਥੋਂ ਦਰਿਅਾੳੁ ਦਾ ਪਾੜਾ ਘੱਟ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਤੇਜ ਵਗਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਦਰਿਅਾੳੁ ਵਿੱਚ ੳੁਸ ਪਾਰ ਪੱਛਮ ਦੀ ਲੌਟ, ੲਿਕ ਅਜਿਹਾ ਵਡਾ ਪੱਥਰ ਹੈ, ਕਿ ਜੇ ਕਦੇ ਬੇੜੀ ੳੁਸ ਨਾਲ ਟੱਕਰ ਖਾਵੇ, ਤਾਂ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਹੋ ਜਾਵੇ; ਸਦਾ ਲੋਕ ੳੁਸ ਪੱਥਰ ਵਲੋਂ ਡਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ੳੁਸ ਪੱਥਰ ਨੂੰ ਜਲਾਲੀਅਾ ਅਾਖਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ੲਿਹ ਦਾ ਨਾੳੁਂ ਜਲਾਲੀਅਾ ੲਿਸ ਕਰਕੇ ਪੈ ਗਿਅਾ, ਜੋ ੲਿਕ ਬਾਰੀ ਅਕਬਰ ਪਾਤਸਾਹ ਬੇੜੀ ਵਿਚ ਚੜਿਅਾ ਹੋੲਿਅਾ ਸੀ, ਅਚਾਨਕ ਦੂਜੀ ਬੇੜੀ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਜਵਾਹਰ ਸਨ, ੳੁਸ ਪੱਥਰ ਨਾਲ ਟੱਕਰੀ, ਅਤੇ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਹੋਕੇ ਡੁੱਬ ਗੲੀ; ਤਦ ਪਾਤਸਾਹ ਨੇ ਹੱਸਕੇ ਫਰਮਾੲਿਅਾ, ਜੋ ਸਾਡੇ ਲੲੀ ੲਿਹ ਪੱਥਰ ਬੀ ਜਲਾਲੀਅਾ ਹੋੲਿਅਾ; ਅਤੇ ੳੁਸ ਸਮੇ ਵਿਖੇ ਜਲਾਲੀਅਾ ਨਾਮੇ ੲਿਕ ਪਠਾਣ ਸੀ, ਜੋ ਧਾੜਾ ਮਾਰਿਅਾ ਕਰਦਾ ਸਾ, ਅਤੇ ਪਾਤਸਾਹੀ ਮਾਲ ਨੂੰ ਬੀ ਲੁੱਟ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ; ਸੋ ਅਕਬਰ ਪਾਤ-
