ਅਚਾਨਕ ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਆਈ, ਉਸ ਨਜ਼ਰ ਉਪਰ ਉਠਾ, ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਬੜੀ ਘੋਖਵੀਂ ਨਜ਼ਰੇ ਤਕਿਆ ਤੇ ਫੇਰ ਬੁੜਬੁੜਾਣ ਲਗ ਪਿਆ : “ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਸਭ ਮਰ ਗਏ । ਜਾਨ...ਜਾਨ.... ਜਾਨ ਤੇ ਉਹ ਉਚੀ ਉਚੀ ਜਨਕ ਨੂੰ ਵਾਜਾਂ ਮਾਰਣ ਲਗ ਪਿਆ ।
ਜਨਕ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਹਿੱਲੀ । ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਜਿਹੀ ਹੋਈ ਬੜੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪਤੀ-ਦੇਵ ਦੇ ਬਦਲਦੇ ਰੰਗ-ਢੰਗ ਨੂੰ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ । ਮਲਕ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਪਹਿਲੇ ਕਦੇ ਏਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼ਰਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੀਤੀ । ਵਧ ਤੋਂ ਵਧ ਇਕ ਜਾਂ ਦੋ ਜਾਮ; ਉਹ ਵੀ ਸਾਥੀ ਦਰਬਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਮਹਿਫ਼ਲ ਵਿਚ ਬੈਠਕੇ ਇਕੱਲਾ ਤੇ ਉਹ ਇਕ ਤੋਂ ਵਧ ਜਾਮ ਪੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ। ਪਰ ਅਜ ਉਸ ਕਈ ਜਾਮ ਪੀਤੇ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਮੁੰਹੋਂ-ਮੂੰਹ ਛਲਕਦੇ ਜਾਮ । ਨਸ਼ੇ ਨਾਲ ਉਹਦੀਆ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ । ਜਿਸਮ ਆਕੜ ਗਿਆ ਸੀ । ਗਰੂਰ ਭਰ ਚਿਹਰੇ ਨਾਲ ਏਧਰ ਉਧਰ ਝਾਕਦਿਆਂ ਮਲਕ ਫੇਰ ਬੜਬੜਾਇਆ "ਜਾਨ ਕ...ਹਾਂ...ਹੋ...ਤੁਮ...ਹ...ਮ...ਤੁ ...ਮ...ਪਰ...ਬਹੁ ...ਹ.. ਤ.. ਖੁ ...ਸ਼...ਸ ਹੈ । ਮਾਂਗੋ ਕਿਆ ਚਾਹਤੀ ਹੋ ? ਉਹਦਾ ਬੋਲ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਜਨਕ ਨੂੰ ਹਾਸਾ ਆ ਗਿਆ ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਬੁਲ੍ਹ ਟੁਕ ਹਾਸਾ ਬੁਲਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਘਟ ਲਿਆ।
ਮਾਂ...ਗ... ਲੌ...ਜਾਨ । ਜੋ... ਚਾਹੋ · ਮਾਂ...ਗ...ਲੋ...ਹਮ...ਮ ...ਤੁ...ਮਾ...ਰੀ...ਹ....ਰ.. .ਮੁਰਾ.. .ਦ.. .ਪੂਰੀ...ਕ...ਰ...ਨੇ...ਕਾ...ਵਾ...ਅ...ਦਾ...ਕ...ਰ ਤੇ ਹੈਂ। ਆਪਣੇ ਗੋਡੇ ਤੇ ਹਥ ਮਾਰਨੇ ਮਲਕ ਨੇ ਨਵਾਬੀ ਰੋਹ ਭਰੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਆਂਖਿਆ ।
"ਇਸ ਵਾਰ ਜਨਕ ਆਪਣੇ ਹਾਸੇ ਤੇ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕੀ । ਉਹ ਖਿੜ ਖਿੜਾਕੇ ਹਸ ਪਈ ।
“ਕਿਆ ਹੁਸੀਨ ਲਗਤੀ ਹੋ । ਜਾਨ । ਗੁਲ ਖਿਲੇ ਹੀ ਹੱਛੇ ਲਗਤੇ ਹੈ, ਏਕ ਬਾਰ ਫਿਰ ਮੁਸਕਰਾਓ, ਯਹਾਂ ਆ ਕਰ, ਮੇਰੇ ਪਾਸੇ ਬੈਠ ! ਹਥ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਜਨਕ ਨੂੰ ਪਾਸ ਬੁਲਾਂਦਿਆਂ ਮਲਕ ਬੜੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਨਾਲ ਬੋਲਿਆ।
੪੮
