________________
ਜੌਹਰ ਖਾਲਸਾ (੧੮੩) ਪੋਰਤੀ ਖੂਨ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋ ਤਰ ਗਈ ਸੂਹੀ ਚੁੰਨੀ ਸੁਹਾਗ ਪਹਿਨਾਨ ਲਗ ਚ ਸਾਬਰ ਅਲੀ ਅਗੇ ਹੀਰਾ ਸਿੰਘ ਅੜਿਆ ਦੋਵੇਂ ਸੂਰਮੇ ਵਾਰ ਬਚਾਨ ਲਗੇ ਅੰਤ ਸਾਬਰਅਲ ਗਿਆ ਮਾਰਿਆ ਜੀ ਗਿਲਜੋ ਵੇਖ ਕਚੀਚੀਆਂ ਖਾਨ ਲਗੇ ਨੂੰ ਯੋਧੇ ਪਏ ਅਰੜਾਇ ਕੇ ਕਰ ਹੱਲੇ ਖੇਤ ਵਢ ਕਿਰਸਾਨ ਵਿਛਾਨ ਲਗੇ , ਸਿੰਘ ਵਧਦੋ ਜਾਣ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਗਿਲਜੇ ਪੈਰ ਪਿਛਾਂਹ ਹਟਾਨ ਲਗੇ ਤਥਾ 說家來談談歌空談家就說說第訓院 ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਸਿੰਘਾਂ ਦਾ ਪਿਆ ਚੁਫੇਰਿਓਂ ਜਾਂ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਖਾਂ ਹੱਲਾ ਮਚਾਯਾ ਸੀ ਕੱਦਾਵਰ ਜਵਾਨ ਬੇਹੱਦ ਹੈ ਸੀ ਘੋੜਾ ਕੱਢ ਮੈਦਾਨ ਨਚਾਯਾ ਤੇ ਓਹਨੂੰ ਘੇਰਿਆ ਆਣ ਬਲਵੰਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਖੜਾ ਰਹੁ ਲਲਕਾਰ ਸੁਣਾਯਾ ਸੀ ਪਟੇਬਾਜ਼ ਦੋਵੇਂ ਚੰਗੇ ਸੂਰਮੇ ਸਨ ਜੁਟ ਪਏ ਅੱਖਾਂ ਖੁਨ ਛਾਯਾ ਨੂੰ ਮਸਤ ਹਾਥੀਆਂ ਵਾਂਗ ਮੈਦਾਨ ਭਿੜੇ ਖੋਫ ਮਰਨ ਦਾ ਦੁਹਾਂ ਚੁਕਾਯਾ ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਜੰਗ ਦੇ ਫਨ ਦਿਖਾਏ ਦੋਹਾਂ ਵਾਹੁ ਵਾਹੁ ਵਾਲਾ ਬੋਲਾ ਆਯਾ ਨੂੰ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਮੈਦਾਨ ਦੇ ਵਿਚ ਡਿੱਗਾ ਮਾਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਿਰ ਉਡਾਯਾ ਸੀ ਨੂੰ ਮੌਤ ਵੇਖ ਭਰਾ ਦੀ ਦੁਖ ਲੱਗਾ ਰੁਸਤਮ ਖਾਂ ਲਲਕਾਰਦਾ ਧਾਯਾ ਲੈਕੇ ਚੋਣਵੇਂ ਨਾਲ ਜਵਾਨ ਗਿਲਜੇ ਉਤੇ ਸਿੰਘਾਂ ਦੇ ਸਾਰ ਖੜਕਾਯਾ। ਤੇ ਅਗੋਂ ਸਿੰਘ ਭੀ ਸ਼ੇਰਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਪਏ ਸਰਫਾ ਮੌਤ ਦਾ ਉੱਕਾ ਚੁਕਾਯਾ ਸੀ ਦਾ ਪਿਆ ਅਗੋਂ ਬਲਵੰਤ ਸਿੰਘ ਬੋਲ ਫਤਹ ਰੋਹ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਸਮਾਯਾ ਸੀ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਸੂਰਮੇ ਵਿਚ ਮੈਦਾਨ ਡਿੱਗੇ ਕਰ ਹੱਕ ਅਦਾ ਦਿਖਾਯਾ ਸੀ ਹੈ ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਹੀ ਗੁਰੂ ਕੇ ਬਾਗ ਅੰਦਰ ਸਿੰਘਾਂ ਤੇਗਾਂ ਦੇ ਤਾਈਂ ਵਾਹਯਾ ਸੀ ਸਿੰਘ ਵਧਦੇ ਅਗਾਂ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਆਣ ਗਿਲਜਿਆਂ ਹੋਂਸਲਾ ਢਾਹਯਾ ਸੀ 고 고, 고, 그 그 고 ਸਿੰਘi ਦੇ ਫਤਹ ਦੇ ਚੱਲੀ ਬਾਗ ਦੇ ਵਿਚ ਆ ਤੇਗ ਭਾਰੀ ਸਿੰਘਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਵੈਰੀ ਖਪਾਇ ਬਹੁਤੇ ਬੜੇ ਬੜੇ ਸਦਾਰ ਪਠਾਣ ਚੁਣ ਕੇ ਮਾਰ ਗਿਲਜੇ ਖਾਕ ਮਿਲਾਇ ਬਹੁਤੇ ਅੰਤ ਛੱਡ ਕੇ ਵੈਰੀ ਮੈਦਾਨ ਨੱਠੇ ਹਾਥੀ ਜੰਗ ਦੇ ਵਿਚ ਮਰਵਾਇ ਬਹੁਤੇ ॥ ਚ ਛਾਯਾ ਕੁਦਰਤੀ ਖੌਫ ਆ ਗਿਲਜਿਆਂ ਤੇ ਪਈ ਰਾਤ ਤੇ ਹੌਂਸਲੇ ਢਾਹਿ ਬਹੁਤੇ ਛਡ ਗਏ ਮੈਦਾਨ, ਲਾਹੌਰ ਵੰਨੇ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਘੋੜੇ ਦੁਝਾਇ ਬਹੁਤੇ ਪਾਈ ਸਿੰਘਾਂ ਨੇ ਫਤਹ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਵਿਚ ਖੁਸ਼ੀ ਜੈਕਾਰੇ ਗਜਾਇ ਬਹੁਤੇ ਹੈ | ee (
